-Türk kızı dediğin; yağmur yağdığında çayını, kahvesini alıp yağmuru izlemez. 300 km hızla balkona koşup çamaşırı toplar..

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Ruhumun yarasından anılar akarken sendeledim, geçmişim geleceğimin dizginlerini eline almıştı. Beni biraz daha hissizleştirebilmek için üzerime sürüyordu elindeki bütün anıları. Ve biliyordum o anılar zihnime çarptığı anda hissizliğim daha da uzayacaktı. Kaçmalıydım, zihnime hapsettiğim geçmişimden kaçmalıydım ama hissizliğim zihnimi avuçları arasına almıştı nasıl kaçacağımı düşünemiyordum... Bir selâ sesi zihnimin kuytularından yükselirken, bir ölümün habercisi olan bu selânın tanıdıklığı bedenimi sarstı, dengemi kaybedip tökezlerken bir el belime dolandı ve geçmişine tekrardan yakalanan benim yere düşmeme engel oldu. Hissizliğim bütün bedenime yayıldı ve beni şimdiki zamandan soyutladı... Gömülü bir ölünün hediye ettiği hissizlikti bu... Şüpheli bir intiharın kan kokulu mektubuydu benim hayat hikayem...