İki çocuk misali başladık kapışmaya.... Çelme takmadığın gün olmadı ama ben hep o şakacı yönüne verdim.. Her defasında tekrar kalktım ayağa. Canım yandığı çok oldu her düşüşüm ayrı acıttı. Olsun... Zaman çoktu sen düşürdün, ben kalktım bu bir oyundu aramızda. Sen düşürdükçe keyif aldın, bense kalktıkça sana ve zamana inat. Hangimiz daha asi hangimiz daha kararlı görelim densiz hayat...! Başlanan Tarih:11.12.2015

Müziği kalp atışlarının ritmine uygun çalıyordu.Göğsünde hissediyordu ritmi.Dans pistinde oynayan bedenleri görmek çok zor.Çünkü kuru buzun yarattığı sis ve kulübün tavanından gelen titrek ışık buna engel oluyor.Bir kaç adım daha atarak insanların arasına karıştığında bütün dikkatleri üzerine çekmişti.Harika bir vücudu ve uzun saçları oldukça etkiliydi.Aslında girmekle girmemek arasında kalmıştı,ama Lacy nin ısrarları yüzünden her gün takıldığı kulübü bırakıp farklı bir kulübe gelmişti.Etrafına bakınarak keşfetmeye çalışıyordu burayı,ama kalabalıktan pek de rahat göremiyordu.Bir masaya oturarak kıvrak bedenlere baktığında Lacy yanına oynayarak gelmişti. "Tanrı aşkına buraya oturmaya mı geldin sen?" Derin bir nefes alarak Lacy e bakıyordu. "Burada ki hiç kimseyi tanımıyorum" "Ama onlar seni tanımak için can atıyor" Diyerek göz kırpmıştı.Jennifer ise Lacy nin uzattığı eli tutarak ayağa kalkmıştı.Lacy nin uzattığı blue moon dan içerek kendine geldiğinde dans pistine çıkıp delicesine dans ediyordu.Tabi o sıra da onu izleyen bir çocuktan habersizdi.Çocuk onu gözlerini kırpmadan izlerken yanında ki arkadaşı bu durumu fark etmiş olmalı ki dalga geçercesine konuşmaya başladı. "Jennifer a mı bakıyorsun sen" Kızın ismini bilmiyordu,ama kime baktığını çok iyi biliyordu. "Jennifer kim?" Arkadaşı ayakta durmayı bırakıp çocuğun yanına oturduğunda anlatmaya başladı. "Bizim okulun en ilgi çekici kızı,fazlasıyla.." "Anladım" diyerek sözünü kesti. "Ama söyleyeyim senin tarzında ki kişilere bakmaz,baksa bile asla seni sevmez" Dalga geçercesine konuşmuştu.Çocuk ona döndüğünde ise sinsi gülüşünü yüzüne takıp konuşmaya başladı. "Bana iki hafta zaman ver,bana aşık olacak" "Sanmıyorum,hem bizim okulda bile değilsin" Çocuk ona döndüğünde sırıtarak konuşmasına devam etti. "Bundan sonra sizin okuldayım".

Kapı tıklatıldı.Üzerimi değişmiştim.''Girebilirsin'' diye seslendim.Kapı şiddetli bir şekilde açıldı hatta o kadar şiddetli açıldıki kapı duvara çarptı.Kuzgun,Gamze ve diğerleri karşımda duruyordu.Gamzenin gözlerinden üzüntü ve merak okunuyordu.Diğerleri desen yine aynı..Bir tek Kuzgun farklıydı.Çok hemde çok sinirli görünüyordu.Bu hali beni çok korkutmuştu. ''Tişörtünü kaldır'' diye buz gibi bir sesle bağırdı.Korkuyordum..Neden kaldırmalıydım tişörtümü? ''E..Efendim?'' diye kekeledim.Korkuyordum.. ''Sana tişörtünü kaldır dedim'' diye yine tekrardan o buz gibi sesiyle bağırdı. ''Kal..Kaldıramam'' diye kekeledim tekrardan.Benim her konuşuşumda daha da sinirleniyordu.Sinirlendirmek istemiyordum ama kaldıramazdım ki.. Beni yatağa doğru itekledi ve yatağa oturmamı sağladı.Titriyordum..Sırtıma bakmak istiyordu.Arkama geçti ve tişörtümü yavaşça kaldırdı..Utanç,üzgünlük,korku..Hepsini bir arada yaşıyordum.

Düzenlenmiş bir oyun. Kurulan planlar. Kurtarılması gereken bir aile. Ödenmesi gereken bir bedel. Yolunda gitmeyen şeyler. Yıkılan kurallar. Ve,en önemlisi...Hissedilmemesi gereken duygular.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...