Ağladı bir kez daha, yeniden ağladı kız. Bitmişliğine, umudun tükenmişliğine. Karanlığı gördü, sessizliği duyabiliyordu. İç geçirdi, yalnızlığına, çaresizliğine. Işık aradı tutunacak, bulamadı... Kapattı kız gözünü; gerçeklere, yalanlara. Sıktı dişini. Acıya, kanayan yaralara. Bir ruh dayanabilir miydi bunca acıya? Kız dayanamıyordu. Özlüyordu, küçüklüğünü, annesinin sevgisine gömülen küçük bedenini. Güldüğü günleri. Umut; var mıydı hala? Olmalıydı! Acıya teslim olacak mıydı ruhu? Kırılmışlıklar,umutsuzluklar... karanlıktaki ışığı bulmasına engel olacak mıydı?