Siyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Ellerini kenara bıraktım, bir selamını ver şifa bulayım. Lokman hekim kısk...
Belki de herşey unut dediğimiz yerdedir. Unutmak, umuttur geleceğe. Ve bir sabah karanlığa uyandım, artı hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı biliyordum, eskisi gibi sevmeyecek eskisi gibi sevilmeyecektim. Hatta saçlarımı dibine kadar kesip İstanbul'un Boğaz'ına bırakmalıydım. Ben bir kadın ne kadar sevebilir ki soru...
