Od paru miesięcy odnotowywano coraz to liczniejsze przypadki samobójstw. Wszystkie miały wspólne cechy: świadkami były niedoszłe sympatie zmarłych i odbyły się one w okolicach pewnego dość dużego miasta, a zmarli mieli na ramieniu napisane słowo "Mrok". Nie ma tu mowy o przypadku. Osoba za tym stojąca, nazywająca samą siebie Mrokiem, twierdzi że pomaga osobom nieszczęśliwie zakochanym. Świadkiem jednego z tych specyficznych samobójstw była Megan która postanawia odnaleźć sprawcę tego chaosu.

Zbiór wierszy tworzący historię podmiotu lirycznego, który został odrzucony przez dziewczynę. Poezja o miłości homoseksualnej przedstawiona w nietypowy sposób.

-Kochanie, nie rób nic głupiego!-Luke zaczął walić z całej siły w drzwi sypialni.-Kocham was oboje, jak nikogo innego na tym świecie. Nie chcę wybierać, chcę być.... chcę być z wami. Chcę budzić się przy was, Chcę pić z wami poranną kawę. Chcę całować was oboje w dowolnym miejscu na świecie, nie myśląc o tym co powiedzą inni. Możemy zacząć od Kanady, gdyż jest tam teraz zima, a twój nos robi się czerwony, gdy jest zimno... uważam, że to jedna z najpiękniejszych rzeczy na tym świecie. Ale nie zrobię żadnej z tej rzeczy, jeśli ciebie nie będzie. -Luke, już za późno...-Mruknęła bez sił.-Pozwól mi spać... -A obiecasz mi, że otworzysz oczy ponownie?