Babalarıyla anılarını anlatan arkadaşlarımı can kulağıyla dinlerdim hep. Bazen de öyle heveslenirdim ki onlara. Benim hiç öyle bir babam olmadı. Benim babam sadece beni ezer, aşağılardı. Hiç bir zaman baba kız oturup sohbet edemezdik. Bırak sohbet etmeyi aynı evde göremezdim bile. Babam da umursamazdı pek. Bir yerde okumuştum da, kızların ilk aşkları babalarıymış. Benim hiç öyle bir şansım olmadı. Her zaman çekindim ondan. Sanki bir yabancı gibiydi bana. Hiç öpemedim onu, hiç batmadı sakalları yüzüme. Ve ben hiç sarılamadım ona, sımsıkı. Acaba nasıl kokuyordu babam? Biraz ter, biraz parfüm ve biraz sigara kokuyordu belki de.

UYARI: Hikayeyi okurken sakın henüz okumadığınız bölümlere bakmayın. Gizem/Gerilim olduğu için spoiler yiyebilirsiniz! Yetenekli olmak. Her defasında imrenilen bir olgu. Başınıza bela açacağını asla düşünmezsiniz; Öyledir ki yetenekli insan belaya rastlamaz. Aksine bunun bir deli saçması olduğunu düşünürsünüz. Ama bir kez daha düşünün. Zira genç bir kız olan Maya'ya göre hiç de öyle değil. Hele ki kızımız doğuştan telekinezi yapabiliyorsa, kendisini belanın, bildiğimiz belanın içinde bulması kaçınılmaz olacaktır. Düşmanı yakaladığını zannettiğin anda çember daha da genişler. *Her bölümde gizemin dozu artarken, entrikalar doruklara ulaşacak.*