Wczorajsze grzechy dzisiaj zostawiły za sobą długi, mroczny cień. Jedne z nich były konieczne, 'nie było innego wyjścia', mówimy. Kiedy oczy są puste, a serce od dawna ledwo pompuje krew, nie ma nadziei. Ile razy słyszałam, że nic nie dzieje się przypadkowo? Wiele razy. W życiu w to nie wierzyłam. Jeden wypadek nic nie mógł zmienić, to absurdalne. To jedynie parę zadrapań i siniaków, spowodowanych uderzeniami, jeden krwotok i tyle. A co, jeśli to jedno zdarzenie zmieni nasze bezcelowe życie w fabułę? Jeśli pierwszy raz w życiu ujrzymy przebłysk nadziei? Idiotyczne? Sam zobacz.

Część druga opowiadania; „ZŁAMALIŚMY ZASADY". Nie miałam pojęcia czy sobie bez Ciebie poradzę. Nie miałam pojęcia czy nie umrę z tęsknoty po Twoim odejściu. Nie miałam pojęcia gdzie jesteś i co robisz. Nie miałam pojęcia czy jesteś szczęśliwy. Nie miałam pojęcia czy jeszcze o mnie pamiętasz. Nie miałam pojęcia czy jeszcze mnie kochasz i czy w ogóle żyjesz. Nie byłam pewna prawie niczego. Ale wiedziałam jedno: kochałam Cię na tyle mocno, że pozwoliłam Ci odejść. [Fikcja literacka: placówki, miejsca oraz ich położenia geograficzne nie pokrywające się z informacjami rzeczywistymi]

"Czułam, że coś jest na rzeczy. Isaac miał jakąś tajemnicę, był taki... niezrozumiały, a ja miałam wrażenie, że coś przede mną ukrywają. - On po prostu jest... trudno mi to wytłumaczyć Nao, po prostu znam go. Chociaż raz posłuchaj mnie i proszę cię nie zbliżaj się do niego. Najlepiej... unikaj i uważaj. On jest jednym z tych chłopaków, przed którymi próbuję cię obronić... " !Opowiadanie (aktualnie rozdziały 30-40) jest w trakcie korekty pod względem ortograficznym oraz interpunkcyjnym. Fabuła nie ulega zmianie!