2 yıl boyunca lisede ezik olarak çağırılmak? Dışlanmak? Sevdiği çocuk tarafından okulun önünde rezil edilmek? Bir kız bunları nasıl taşıyabilir? Bence artık değişim zamanı! Bir de edilmiş intikam yemini... Peki gerçekten Mertcan Karahan'ı pişman edebilecek miydi? Ya siyah vardı ya beyaz, benim hayatımda griye yer yoktu. Ya mutsuzdum ya umutsuz. Ya aydınlıktım ya da tam karanlıktım. İşte ben buydum ya vardım ya da hiç yoktum...

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Hayat iki kirpik arasında acılı bir mesafe. Bazıları bu yolun sonunda çeker acıyı, bazıları doğarken, bazıları hiç çekmez, bazıları onunla yaşar... Eylül kurtulamadı vedanın olduğu bir dünyada acılı sonlardan. Korkusuz yürür bazıları bu yollarda; koşulsuz, şartsız. Yağız koştu her kötü sonun peşinden onu da içindeki fırtınaya çekerken... Bir ölüm şarkısı fısıldanır bazı kulaklara, ölüm değildir bu, bundan sonraki hayatını yansıtır sana. "Hayatına hiç girmemeliydim. Ben uzaktan yakıştım senin yanına. Yaklaşırsam ikimiz de yanardık. Ben kül oldum ama hala seni yakmaya devam ediyorum. Kimsenin söndürmesine de izin vermiyorum, ben de söndürmüyorum. Tam buz tutacağım dediğin anda daha da harlanıyor ateşim, sönmek bilmeyen ateşini daha da alevlendiriyorum. Peki sönmüş bir kül alevli bir yangının başlangıcı olur mu? Özür dilerim güzelim, ben senin başlangıcın oldum..." Tüm hakları Epsilon Yayınları'na devredilmiştir. İsim, konu ve kapak çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır. Kaynak gösterilerek tanıtım için yapılacak kısa alıntılar dışında yayıncının yazılı izni olmaksızın hiçbir yolla çoğaltılamaz.

'' Gözlerime bak Büşra. '' dedi genç adam. Genç kız bakmamıştı adamın gözlerine. Bakamıyordu. Eğer bakarsa, yanakları kızaracak, haddinden fazla konuşacak, saçmalayacak, karnına ağrılar girecek, ayakları yerden kesilecekti. Adamın gözlerine her baktığından böyle oluyordu. Bu adamın gözleri, konuşması, yaptığı her hareket kızın, kalbinin yerinden çıkacak kadar hızlı atmasına sebep oluyordu... Genç adam yavaşça tuttu kızın çenesini. Başını kendisine doğru çevirdi. İşte şimdi göz göze bakıyorlardı. '' Neden Büşra? Neden benden kaçıyorsun? Yakınımda olmana rağmen, bir o kadarda uzaksın benden. Kalbin... Kalbin bedeninden daha uzak. '' dedi genç adam kızın gözlerine bakarak. Genç kız yavaşça yutkundu ve ne diyeceğini düşündü. Eğer düşünmeden konuşursa elbetteki saçmalardı... Korkuyordu işte. Aşık olmaktan korkuyordu. Ama korkusu bir işe yaramamış genç adama aşık olmuştu. Kalbini bu adama kaptırmıştı. '' Eee. Ben. Şeyy. '' dedi ve sustu genç kız. Daha konuşmayı bile beceremiyorken, aşkına nasıl sahip çıkacaktı? Derin bir nefes aldı genç kız. Sonra gözlerini kapayıp: '' Kıvanç. Ben aşık oluyorum. '' dedi. Sonunda itiraf edebilmişti. '' Hayır güzelim. Aşık olmuyorsun. Çünkü aşık oldun. '' dedi genç adam. Genç kız kapalı gözlerini açtı ve: '' Evet. AŞIK OLDUM (!) '' dedi güzel sesiyle. '' Bende sana aşığım güzelim. '' dedi genç adam kızın gözlerine bakıp. Genç kız ilk defa korkmadan bakıyordu genç adamın gözlerine. Aralarındaki çekim, onları dahada çok birbirine yaklaştırıyordu. Genç kız tekrardan kapattı gözlerini. Dudağında baskı hissetmesiyle beraber, kalbi deli gibi atmaya başladı... Aşık olmuştu genç kız. En çok korktuğu şey aşık olmakken, aşık olmuştu. Mutluydu. Hemde fazlasıyla...

Şarap rengi yalnızlığın içinde siyah bir boşluktayım, oturuyorum. Gözlerimin mavisi soluk. Dudaklarımda kan tadı var, emdikçe kokusunu da alıyorum. Uzuvlarım kımıldamak için gün batıracakken, güneş batmamak için ay taklidi yapıyor. Dünya bana ters dönüyor. Hep ters mi döneceksin Dünya, yoksa bir güneş batımında hayatıma yeni bir yön verebilecek misin? Rotayı sen mi çizeceksin, elçin mi çizecek? ••• 'Ağlayınca gözlerin kızarıyor, gün batıyor. Yine de ağlama. Gerekirse yakarım dünyayı. Hiçbir şey senin gözlerinden daha güzel batıramaz güneşi.'

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Çocuktum. Hep ellerimden tutardın. Saçlarımı okşardın. Çocuktum yaa! Masallarınla uyurdum. Şimdi büyüdüm, insanların yalanlarıyla uyuyorum. Dayanamasam da katlanıyorum. Sana da çok kızgınım... Yürü dedin, yürüdüm. Taşlara takılmadan, dizlerim kanamadan. Kimseye aldırmadan, uyu dedin, yürü dedin, koş dedin, insanları üzme dedin. Karanlıkta ne yapacağımı niye söylemedin? Merhaba anne! Sana da, yalanlarına da, ihanetine de, maskene de... Merhaba. Bugün terk edilişimin kaçıncı günü bilmiyorum. Sensiz geçen her dakika, bana bir ömür gelirken nasıl bilebilirim ki? Yine aklıma geldin. Sonra... Sonra fark ettim ki. Sen aklımdan hiç çıkmamışsın. Çok zaman geçti. Gram gücüm kalmadı. Unutmadım! Ardından beni hıçkırıklarla bıraktığın günü unutmadım. Sana gitme diye yalvardığımı unutmadım. Ayaklarına kapandığımı unutmadım. Söylesene be anne! O parkta nasıl terk ettin kızını? İnsan evladını bırakıp gider mi? Cami avlusuna bırakılan bir bebekten ne farkım var benim? Yorulmaktan yoruldum be anne. Çok sert düştüm bu kez yere. Tüm herkes, acıdı bana... Sen benim gülüşümü çok severdin. Peki neden çaldın benden? Gülen gözlerine kurban olduğum canıma mı kastın? Şimdi bir daha gül anne. Çünkü gidişin bitişim oldu...