10 yaşındaydım canlar yanıyorken.Çocuktum. Sincandaydım.Çevrem yakanlara sevinenler ve yananlara kin duyanlarla doluydu.Noluyo ki dedim.Noluyo lan diyemedim.Çocuktum.Sevinenler çoğunluktaydı.Üzüntüyle kin arasında gidip geliyordum.Hayal meyal hatırlıyorum.Din düşmanı lafları dolanıyordu insanlar arasında.Vicdanları sızlamaya başladığında gereğini yapıp ''din düşmanları'' diyerek içlerini rahatlatıyorlardı.Çocuktum. Bilemedim.Yeterince üzülemedim.Alkışladım mı acaba hatırlamıyorum şimdi.Belkide hatırlamak istemiyorum.Çocuktum.Bişey de diyemedim. Yıllar geçti.Okudum.Dinledim. Baktım.Hala bakıyorum.Kızamıyorum yine.Hala alkışlayanlar var. Üzülüyorum.Acıyorum onlara da.Kandırılmışlar belli ki.Susuyorum.Ama şimdi her 2 temmuzda içim yanar.Belki de bu yüzdendir; BU ÜLKEDE EN ÇOK ''CAN'' LARI SEVMEMİN NEDENİ. Selam olsun...

(SATIŞTA) O an, bana döndü ama yüzü yoktu. Şaşkınlıkla ona baktığımda gözlerimi kıstım, korkudan nefes alamıyordum. Başında bir pelerin olduğunu ve o yüzden yüzünü sakladığını anladığımda derin bir nefes alabildim ama korkum hâlâ geçmemişti. Ve sonra konuştu. "Gelmişsin," dedi korkunç bir sesle. "Seni arıyor." Sonra garip bir şey oldu, havalandı ve üstümden uçarken bana saldırdı. Bir el ateş sesi duyduğum zaman bilincimi kaybettim. 28 Ağustos 2014

UYARI: Hikayeyi okurken sakın henüz okumadığınız bölümlere bakmayın. Gizem/Gerilim olduğu için spoiler yiyebilirsiniz! Yetenekli olmak. Her defasında imrenilen bir olgu. Başınıza bela açacağını asla düşünmezsiniz; Öyledir ki yetenekli insan belaya rastlamaz. Aksine bunun bir deli saçması olduğunu düşünürsünüz. Ama bir kez daha düşünün. Zira genç bir kız olan Maya'ya göre hiç de öyle değil. Hele ki kızımız doğuştan telekinezi yapabiliyorsa, kendisini belanın, bildiğimiz belanın içinde bulması kaçınılmaz olacaktır. Düşmanı yakaladığını zannettiğin anda çember daha da genişler. *Her bölümde gizemin dozu artarken, entrikalar doruklara ulaşacak.*