Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evin...
Ben geceysem sen günüme doğan güneşsin... Simsiyah gökyüzümde parlayan yıldız, dondurucu kışımda içimi ısıtan yaz, karanlığımı aydınlatan saf ışıksın... Sen beni iyi yapan her şeyin ta kendisisin!
Bazen hayatında doğru ile yanlışı ayırt edemez insan. peki, ya bu hayat sırlarla doluysa? Babasının öldüğünü sanan Selen gerçekleri kaldırabilecek mi? Hayatında o kadar çok sır varken kime güvenecek? Normal olmayan insanlara ne demeli? Ya onlardan birisine aşık olursa? Unutmayın! iki kişinin bildiği sır, sır değildir...
Sevmeyi düşünmüşmüydüm daha önce? Aşık olmaya isteklimiydim? Hiç düşünememiştim. Çünkü suçsuz yere hapiste olan bir babam,pisikolojisi bozuk annem ve birde ben doğmadan önce ölen bir ablam vardı. Bunlar varken aşka yer kalırmıydı hayatımda? Yada yer bırakıcak kadar severmiydim birini? Midemde kelebekler uçuracak...