Vücuduma değen ellerle sırtım yay gibi gerilirken kulaklarıma değer nefes tüylerimi diken diken ediyordu. Hayatımda ilk defa kendi isteğimle, özgürlüğümle yaptığım bir şeydi. İlk defa birey olduğumu hissediyordum, ilk defa yaşadığımı ve nefes aldığımı hissediyordum. Dudaklarıma değen dudaklarla derin bir nefes aldım. Kirpiklerinin altından bana bakan ela gözlere bir bakış attım. Titreyen dudaklarıma, titreyen gözlerle bakıyordu. "Korkuyor musun?" demişti masumca. Dış görünüşüne göre masum çıkan sesiyle. Dışarıdan bir savaşçıydı, bir imparator gibiydi. Vahşi, acımasız. Çarşafa geçirdiğim parmaklarımla kafamı dikleştirerek nefesimi verdim. "Tek korkum, özgürlüğümü kaybetmek bu dünyada." "Özgürlüğün benim, benim özgürlüğümde sensin." Derken dudaklarıma dudaklarını bastırmış, dilini dilimle sarmalamıştı. Küllerim etrafa saçılmış, Ateşim bitkileri sulamış, Harlanan kalbim, özgürlüğün nefesiyle yaşam bulmuş.

Tanıtım bölümüne göz atınız...

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Ruhumu hergün öldüren bir adam neden bedenimi ister ki? ° ° ° Belkide hiç kavuşamayacağım birini sevmemeliydim. 20 .04 .2015 | A