Siyah mermere ellerimi dayayıp aynadaki aksimle bakışmaya başladım. Karşımda duran kız 13 yıl önceki, 4 yaşındaki,çocukluğumdu, sağ gözünde bir gülümseme ;sol yanağında asılı kalmış bir damla yaşla bana bakıyordu. Kafasında papatyadan tacıyla, etekleri pembenin en uçuk olan haliyle... Sonra çocukluğumun boğazına bir şeyler olmaya başladı, başta ne olduğunu anlayamasam da halkalar, hem de çok kalın halkalar boğazını sıkarak gülen tarafından da yaşlar akmasına neden oldu. Ve kızın kumral saçları, keçeleşmiş siyarlara dönüştü. Ela gözleriyse içine grinin tüm tonlarını hapseden gözlere. Elbisesi siyaha bürünürken etekleri ayaklarına dolanıp kızı düşürdü . Ve görüntü gözlerimin önünden silinirken kulağımda tanıdık ses yankılandı. İlahi kaynaktan geliyormuşcasına yine hangi cinse ait olduğu belli değildi "canım acıyor" ses bu kez aniden değil de uğuldayarak yok oldu. Kendime gelmek için suyu açıp avuçlarıma aldığımda griye bulanmış bir avuç papatyaya bakıyordum...

Zaman zaman, huzursuz kelimeler Zaman zaman kırgın Kalemim adam ; sana kırgın, acısını kusuyor dizelere mısralar yorgun sen olmadığında. Yağmur ayrı dövüyor kaldırımları mesela, sana olan nefretimi senden almak istercesine bedenine çarpıyor. Söylesene adam? Şiirler, şiirler hep sana mıydı evrende. Maviler hep sende mi kutsaldı. Ruhun fani hayata ölümü mü fısıldardı? Söylesene adam, aşk sende neden bu kadar yakıcıydı? Kelimelerim can çekişiyordu, korkarak araladığım pembe defterim kapağına hiç yakışmayacak acılar saklıyordu içinde.. Acılar akan kana karıştı o gün. Gözlerine ağlayarak baktığım adam gitti o gün. Ve ben son kalan gücümle sayfalara kustum acıları. Son kalan kırıntılarla harcadım ona olan umutlarımı... Tüm hakları bende saklıdır, tıpkı tüm duygularının bende saklı olduğu gibi.