Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Karşımdaki adam öyle çaresiz, öyle bitkin, öyle solgun görünüyordu ki benim bile canım acımıştı. "Sana seni seviyorum demek çok basit ama senin bana bu iki kelimeyi söylemen kalbimde ki bu karıncalanmayı, kafamın içinde ki bu uğultuyu götürebilir ama olmuyor işte sevemiyorsun!" Ayın sadece yüzünün bir tarafını aydınlattığı gözünden bir damla yaş döküldü ardından bir tane daha ve bir tane daha... Ellerini saçlarına daldırıp çekiştirdi. "Ben düşünemiyorum, kavrayamıyorum, en kötüsü korkuyorum, ben deliriyorum, kafamı yastığa koyduğum anda senin hayalinle başbaşa kalıyorum, gözlerimi kapattığımda kulaklarımda senin kahkahaların ben hiç bu kadar acı çekmemiştim. Ben hiç bu kadar sarhoş olmamıştım..." Yere düştüğünde bekledim ne hissediyordum? Ne düşünüyordum? En önemlisi ne cevap verecektim? Göğüs kafesimin olabildiğince hızlı inip kalkmasıyla yanına doğru ilerledim. Bi dizimi kırıp yere oturdum yüzünü avucumun içine alıp gözyaşlarını sildim gözlerinin içine bakıp yutkundum ve sordum. "Aşk mı bu?" ••..•• Belkide kabasakal, safinazı temel reisten daha çok seviyordu...

Merhaba benim adım Hüddam 18 yaşında bir lise öğrencisiyim bu notları okuyorsanız ya akli dengemi kaybettim ya da daha kötüsü.. Herşey o gün arkadaşlarımla şeytan çağırma oyunu oynarken oldu başlangıçta masum gelen bir oyun ama hayatımın kumarını oynadığımın farkında değildim. Arkadaşlarımın ısrarı ile okulumuzun konferans salonuna inip boş dersimizi böyle bir serüvenle geçirelim dedik o gün orada sinem ,ayşe ve en yakın dostum olan alperen vardı oyun fikri iki yıldır hoşlanıp bir türlü açılamadığım sinem den geldi o an ergenlik hormonlarının verdiği özgüvenmidir bilmem kendimi sahne ortasında çömmüş vaziyette buldum. Oynadıgımız oyunu sinem dahi hiçbirimiz bilmiyorduk ya da ben öyle sanmışım.. Oyunun son ayarlamalarını sinem yapıyordu ve içimi ürperten bir suskunluğu vardı. O hep güler yüzlü kız gitmiş yerine donuk suratlı biri geçmiş sanki herneyse. oyuna başladık ama ben halen birşey anlamamıştım ortada bahçeden topladığımız çakıl taşları irili ufaklı 6 taş arapça yazıların olduğu bir kağıt üzerinde duruyordu. İşte ben konu açmaya çalışıyorum espiri yapmaya çalışıyorum mizah konusunda kendime güveniyorum ama o gün bir tek sinemi güldüremedim derken sesli bir şekilde taşlara birşeyler okudu ama arapça olmadığı çok belli. kalın sesi ile gülünç bir haldeydi gözleri sabitlenmiş kaşını çatmış taşlara bakıp elini getirip götürüyordu. Biz sinem okurken birbirimize bakıp "ne diyor lan bu " bakışımızı atıyorduk bir birimize ki aniden taşlar hızlı bir şekilde yer değiştirdi ayşe ve alperen direk ayaklandı ben olayı izliyordum taşlar aniden dağınık düzenini bozup kağıtın tam ortasında toplandı sinemin eli bile değmiyorken ! Nasıl oldu filan derken taşlar gözümün önünde ikiye ayrıldı ben o an kalktım ve sineme tokat yapıştırdım bu istemsiz oldu bir bakıma ama başka türlü duracak gibi değildi - - ilk hikayem ve ilk bölümü buraya kadar yazım hatası veya anlatım bozukluğu varsa affola iletişim için zenciveofkeli@gmail.com - ilgi gelirse böyle 5 seri yazarım saygılar :)

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Sakladığın bir sır senin eserindir,açığa vurursan sen onun eseri olursun.

saka

2014 yılında yazmaya başladığım ve içerisinde gereksiz fikirlerimi barındırdığım bir karalama defteri. P.E.K ailesine hoş geldiniz.