"Ruhum, her gün farklı farklı kişilikler giyerdi. Kıyafetlerim, fikirlerim olmuştu. Sonra bir fikirde sabit kaldım. Kendime bir rol biçtim. Çevreme oynadığım bu rolü şimdi gözler önüne serme vaktiydi. Konuştuğumda boğazıma batan kelimelerin darağacına gitme vaktiydi. Sergilediğim bu rolü izleyen tek kişinin sonu gelmişti. Sıra bendeydi. Kan bulaşan kelimelerin ve benim ölüm vaktimdi. Onların ölümü yazılmak, benim ölümüm düşünmek oldu." 💐 Öncelikle aşk dolu bir kitap değil, biraz depresiflik ve psikolojik harmanlı bir kitap.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."