Güzel sanatların en güzeli olan şiir kültürümüzü benliğimizi tanıtan harika bir sanat dalı...

Bir pazar sabahıydı. Daha dogrusu en sevdigin sabahti. Pazar sabahlari huzur verirdi bana ama bir yandan endişelendirir sinir ederdi. Cunku ertesi gun malesef ki okul vardi. Okuldan nefret etmiyorum aslinda. Seviyorum. Ama okudugum okuldaki herkesin psikolojik sorunlari oldugunu dusunuyorum ne yazik ki.. Herkesin sorunlari, dertleri bitmis benimle ugrasiyor gibiler. Yani ben oyle dusunuyorum en azindan. Tabi sabak 7 de kalkmak ve okula gitmek zor gelmiyor da degil. Eskiden onu gormek okulu bana sevdirirdi mutlu ettirirdi simdilerde gormek dahi istemiyorum. Suan bunu okuyan kisi seninde kalbinde biri vardir. Yada aklinda. Belkide hic bitmicegini dusundugun bir iliskin var. Ama sunu bil ki her sey bitiyor. Unutuluyor siliniyor en acisida imkansizlasiyor. Mesela ben 4 sene sevdim. Ne kadar karsilikli gorunmus olsada biz kizlar hissedebiliriz. Karsiliksizdi. Susmak en iyi bildigim seydi o zamanlar. aşk.. Boktan bir kavram tabi o zamanlar en mantikli seydi bana gore...

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.