Sükse; yasak aşkın meyvesi... Parayla açığını kapatmaya çalışan bir baba. Babasına inat hayat yaşamaya çalışan bir annenin evladı. Londra'ya sürgün edilmişken onu İstanbul'a döndüren sebebin yine bir yasak meyve olduğunu kim bilirdi ki? Yüreğinin sesini dinlemesine sebep, kendisi gibi istenmeyen bir çocuğa şakacıktan annelik mi yapmaktı sahiden? Doruk; sevdiği kadından çocuğunu beklerken yüzük seçmekte zorlanıyordu. Şimdi ise kucağında zırıldayarak öten bir kız çocuğu... Yüzüğe sahibelik yapacak kadın ise koşarak geri kaçmıştı. Bir anlık heyecan ve hatanın bedelini bir bebek mi ödeyecekti? Onun ise bir kariyeri, bir kalbi, bir hayatı vardı... ÜÇ KİTABIN KURGUSUNUN BİRBİRİ İLE İLGİSİ YOKTUR. KARAKTER VE KURGULAR FARKLIDIR.

Güven ve cesaret üzerine kurulmuş olan bir kurumda hiç beklenmeyen biri hain çıkarsa ne olurdu? YADA Değer verdiğin , uğruna her şeyden vazgeçtiğin,o iyi olsun diye defalarca ölümle yüzleştiğin kişi sana ihanet etmişse ne hissederdin? VE YA Milli Gizli Servis'in şah olarak eğittiği, oyunun kilit noktası , bir anda taraf değiştirip oyunu tersine çevirerek seni şah mat ederse ne yapardın? Cevap açıktı .... Silahını kuşanır, en çok sen zarar görecek olsan da Onun eceli olurdun...

ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

© Tüm Hakları Saklıdır. Karanlık Aşk ile başlayan macera Veliahtlar ile devam ediyor! Asal, Masal, Hale ve yoncanın dördüncü yaprağı Bahar... Üç yapraklı olduğunu sanan yonca dördüncü yaprağını keşfettiğinde hayatın kanayan dizlerinden çok daha fazlası olduğunu öğrenecekti. Yaprakların her biri, kendi hikayelerini yazmak isteyince dostlukları ve aşkları ile sınanacaklardı. * * * Dirseğimin üzerinde doğrulunca baktığım yerin çim değil de yoncalardan oluşan bir alan olduğunu fark ettim. "Batıl inançlarım yoktur ama hiç kimseyi de basit bir karahindibadan şans isterken görmedim. Şansa ihtiyacın varsa dört yapraklı yoncaya sahip olmalısın." Beni duymuş muydu? Ne yaptığımı görmüş müydü? Onu bunu bırak, inanmamasına rağmen benim için dört yapraklı yonca mı arıyordu? "Dört yapraklı yoncaya inanmam," dedim. "Çünkü daha önce hiç görmedim." "Bence şansı getiren, dördüncü yaprak."

Ruhundaki nefret ve acının kalın damarlarıyla hayata tutunurken, aşkın köhne tadını soluyan genç kız, hiç beklemediği bir anda, içindeki bu nefret ve acıyı ruhuna diken genç adam ile tekrardan karşılaşır. Bu karşılaşmada, geçmişin merhametsiz siluetini aralarına bir duvar misali ören iki genç, kalplerinin içindeki cam kırıklarını görmezden gelerek hayatlarına kaldığı yerden devam etmeye çalışırlar. Fakat, hayatın kaderlerine bağladığı urgan ipi, onları en çok birbirinden uzaklaştırmaları gerektiren zamanda karşı koyamayacakları bir çekim ile yakınlaştırır. Öyle ki, bu yakınlık kafasını topraktan çıkaran bir filizin, kalplerinin içini cehennemin kezzaplarıyla boyayan nefrete düşürdüğü ilk gölge olur. ♪ "Sen benim, bir daha kimseye güvenemeyecek olmamın sebebisin," derken konuşan ben değil mantığımdı. "O yüzden bu olanlara senin gibi anlam aramaya çalışmıyorum. Kafamı karıştırıp durma, aramızda bir mesafe olmasını istiyorum." ♪ "Ama gerçek cesaret kendine karşı dürüst olmaktır. Madem cesareti ortaya koyduk, o zaman bana seni öptüğümde ne hissettiğini söyle." ♪ "Sarıl," dedi kırık dökük bir sesle. "Ona sarıldığın gibi bana da sarıl." ♪ "Gözlerin..." diye fısıldadı cennetini dudaklarına bulaştırırken. "...İzmir gibi bakıyor." Durdu ve başparmağı tekrar elmacık kemiğimin üzerini okşadı. Ruhumu sıyıran ıslak düşünceler, kalbimin kanlı derisine yapışıp ağırlığını kalbimin üzerine bırakmıştı, kalp atışlarım ruhumun ağırlığını taşıyordu. "İzmir'in gökyüzü sığmış gözlerine, meğer İzmir'e rengini veren senmişsin." NOT: İlk hikâyemdir, bu yüzden ilk bölümlerde duygu ve betimlemeler konusunda eksiklikler var. Bunları dikkate almamanızı öneririm, çünkü ilerleyen bölümlerde ki farkı göreceksiniz. Keyifli okumalar. ▪

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Kamuflajlı kollarının kızın sarı bukleleriyle oluşturduğu tezata gülümsedi. Sonra gözlerini aşağıya indirdi. Bedeniyle duvar arasında küçücük kalan bir kız. Beyaz dantelin örtemediği göğüslerin arasındaki muhteşem vadi. Kızın kokusuyla sarhoş olmuş burnunu o çukura gömmemek için kıvranırken mırıldandı. "Ben askerim. Barut kokarım." Kızın inip kalkan göğüslerinden gözünü ayıramadan devam etti. "Sen dantelsin, parfümsün." Kendini güçlükle bir adım geri çekip o mavi gözlere baktı. "Bizden bi sikim olmaz. Şimdi git, o ütülü pantolonla evlen."