HannaTHG
"Ik denk dat we best weggaan." zegt Tess zelfzeker. Haar woorden komen als een klap aan, maar ik had dit moment zien aankomen. Er vormt zich een knoop in mijn maag en ik krimp ineen. Ze schrikt van mijn reactie.
Ze volgt: "Maar... als je niet mee wilt... dan begrijp ik dat." Ik zie dat de woorden haar mond verlaten met moeite: het teken dat ze liegt.
Aangezien ik niks zeg en gewoon voor me uit staar, gaat ze verder: "Maar het wordt te erg Mathias, ik hou het langer niet meer vol," ik schrik bij het merken dat ze mijn volledige naam gebruikt, dat het staalharde bewijs is dat ze het echt meent, "het wordt met de dag erger, dit is geen leven meer, Mathias."
"Wat wil je doen?" fluister ik. Haar antwoord volgt snel, terwijl haar ogen zich vasthaken aan de mijne,: "We kunnen vluchten, naar het bos. We zijn oud genoeg om te kunnen overleven. Ik kan meswerpen en jij bent sterk... Maar... ga je dan met me mee?" haar vraag zaait twijfel in mijn hart.
En daar, begon ons avontuur...
©HannaTHG
#66 in avontuur - 27•08•2016
#53 in avontuur - 24•09•2016