🏆 WATTYS 2017 KAZANANI🏆 Seren Çağrı on yedi yıllık hayatının sorunsuz ilerlemesini üç özelliğine bağlıyordu; Gücüne, sabrına ve cesaretine. Bu özellikler sayesinde birbirinden sorunlu üç abisiyle başa çıkabiliyor, lise takımında oynadığı futbol ile erkeklerin yüreklerine korku salıyordu. Ta ki geçirdiği trafik kazasına kadar. Seren kazadan sonra gözlerini açtığında kendini narin kolej kızı Asel Demir'in bedeninde bulur. Kendi bedenine nasıl geri döneceğini bulmaya çalışırken Asel'in bedeninde okuduğu yatılı okula gidecek, söylediği her sözle tepesini attıran bir ukala, yaptığı her hareketle başına iş açan bir kötü çocuk ve Asel'in hayatını cehenneme çevirmeye yemin etmiş bir kız çetesiyle uğraşmak zorunda kalacaktır. Bu romanda yanlışların nasıl kenetlendiğini okuyacaksınız.

Bilmediğin bir şeyi asla ısırma. Sonunda ne olacağını bilemezsin.

"Güneş'in ölmeye başladığı zamanlarda, Dünya'yı başka bir galaksiye taşıyacak güce sahip iki kolye icat edilir. Ne var ki kolyeyi taşıyacak iki kişinin, insanlığı korumak adına ödemesi gereken ağır bir bedel vardır. " Yeni devirde, dengeler değişmiş; teknoloji ilerlemiş fakat insanların teknolojiden yararlanmaları kısıtlanmıştır. İletişim, telefonlar yerine kafa derilerine yerleşen çiplerle; ulaşım, gökyüzünde süzülen arabalarla sağlanmaktadır. Otoriteler, insanların kıyamet korkusundan faydalanarak yönetim gücünü elde etmişlerdir. Yönetime baş kaldırabilen tek grup, gelecekten geldiğini iddia eden ve galaksiler arası kaçışın bir felakete neden olacağını duyuran 'Kuledekiler' adlı örgüttür. Hira, doğduğu günden beri bedeninde taşıdığı kolyenin, yaşadığı gezegeni yaklaşan kıyametten kurtaracak büyük bir planın kilidi olduğunu öğrendiğinde on altı yaşındadır. İnsanlığı kurtarmak için kendi hayatından, hayallerinden ve herkesten gizli tuttuğu aşkından vazgeçmeye zorlanır. Kolye, kimsesi olmayan bir kızın, sonunu bildiği bir savaştaki mağlubiyetini anlatır.

Çocuklar etrafta koşuştururken resmen diken üzerinde hissediyorum kendimi. Birisi düşecek de bir yeri acıyacak diye içimi kemiriyordum. Gerçi babaları da peşlerindeydi ama sonuçta açık hava. Hem başlarına güneş geçebilir, hem de düşebilirlerdi. "Hadi çocuklar gelin bakalım" dememle ilk kim gelecek yarışı başlamıştı. Her zamanki gibi babaları kaybetti. "Yavaş ama düşeceksiniz" diye tekrar kızdım. Bana aldırmadan sandviçleri yediler.Adeta saldırdılar desem daha doğru olur sanırım. Babaları da yanıma oturdu ve çocuklarımızı izlemeye başladık. Mutluydum, huzurluydum. Geri çekilip çocuklarıma ve muhteşem yakışıklı kocama bir kez daha baktım. Ne kadar şanslı olduğumu düşündüm. "Seni seviyorum sevgilim" dedi yanımdaki yakışıklı kocacım. "Bende seni seviyorum hayatım" dedim ve kendimi huzura bıraktım.

Karanlık... Tek duyumsadığım şeydi. Artık ne yaram acıyordu ne de kalbim. Duygularım alınmış gibiydi. Artık ne sevgi kalmıştı, ne de umut. Karanlığın bana getirdiği tek bir şey var. O da ölüm. Gözyaşlarımın sebebi donmakta olan bedenim miydi, yoksa parçalanmakta olan kalbim miydi? Hayallerimdeki erkek... Gerçek olmayan aşkım... "Çok halsizleşmiş. Insanlar yemek yerler. Ölü kanı içmek istemezsin herhalde." Garip, bu sözleri duyunca hissettiğim şey korku değil derin bir üzüntüydü.

"Bizler gece mahkûmlarıyız. Masmavi gökyüzünün siyahında kaybolmuş insanlarız."