Hayatımın bir gününü hatırlamıyorum.Ve sanırım en önemli gününü.Çünkü o gün benim hayatımın geri kalanını da değiştirdi.Evet,ben hayatımın en önemli gününü hatırlayamayan bir gerizekalıyım.Doktorlar o gün çok ağır şeyler yaşadığımı ve duygusal travma geçirdiğimi düşünüyor.Ve bu yüzden bununla yüzleşmek zorundayım.

Yüzüstü uzandığım soğuk betonun üzerinde saçlarım yüzümü gizlerken ağlamaya devam ettim, boğazıma sayısız hıçkırık diziliyordu ve ben yine dudaklarımı ısırıyordum. Sırf O ağladığımı duymasın diye... Biraz olsun kendime gelebildiğim zaman fark ettim ki, ağladığını saklamaya çalışan tek ben değilmişim. Yüreği güzel adam başını duvara dayamış, tıpkı benim gibi sessizce ağlıyordu, sarsılan omuzlarından anlıyordum, gözyaşlarının feryatlarını duyuyordum. 'Ağlama.' demeye çalıştım, nefes dahi alamıyorken. Ciğerlerim ufalmıştı sanki, havadan aldığım nefesler yetmiyordu. Birisi gökyüzünü ateşe mi vermişti? Boğazımdan kesik kesik çıkmaya başlayan hırıltılar her defasında benden bir parça koparıyor, dayanma gücümü tüketiyor, gözlerimin kararmasına neden oluyordu. Vücudum aldığım hasarlarla ve sayısız morluklarla dolu, üstelik şu an her biri sızlıyor. Avuç içlerim paramparça, boğazımdan günlerdir tek lokma dahi geçmemiş durumda. Göğüs kafesim parçalanmış gibi, nefes alamıyorum, soluklarım tekliyor. Göbeğimin sol yanında açılan derin yaradan ince ince kan sızıyor, kaybettiğim onca kana rağmen hâlâ yaşıyor olmam mucize gibi. Lakin bu mucizenin uzun sürmeyeceğini, her hücremin uyuşmasına rağmen canımın hala yanıyor oluşundan anlıyordum. Ensemden sırtıma doğru titrememin sebebi, ölümün beni sonsuzluğa uzanacak olan dansa kaldırmak istemesiydi. Evet ben, kendine emanet edileni canı pahasına da olsa koruyacağına ant içmiş kadın. Çilem... Evet ben, içtiği andı birazdan verecek olduğu canıyla tamamlamak üzere olan emanetinin bekçisi kadın. Susmalıyım, yüreği güzel adam sesimi duyar. Duyar da gitme diye feryat eder sonra. Sanırım, daha fazla dayanamayacağım... Elveda, güzel yüreğinden öptüğüm adam. Elveda...

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Korkuyu Kalbinizde Hissedin.