Lina arkasına dönüp baktığında onu bıraktığı yerde dizlerinin üzerine çökmüş, kendisine baktığını gördü. Aralarında bir hayli açılmış mesafeden dolayı yüzünü net göremese de toprağa bulandığını ve bakışlarındaki hayal kırıklığını seçebiliyordu. Kalbinde hissettiği acıyla tüm gücünü bacaklarına yükleyerek koşmaya başladı. Ta ki sesini duyana kadar. "Zarar görmene izin vermeyeceğim. Güven bana!" . . . 🌿(30 Ağustos 2017)

Bir şehir. Adı; Gazze. Kızıl bir çöl, çamurlara bulanmış bir akdeniz, ambargo ile kuşatılmış büyük bir hapishane. Bir doktor: Farah. Türkiye'de okuyup şehrine geri dönerek, ömrünü halkının yaralarını sarmaya adayan bir kız.. Bir direnişçi: Muhammed Mirza. Güçlü, öfkeli, sert ve aşılmaz. Elinde silahı ve kalbinde islamın aşkıyla halkına yaralar açan düşmanına kan kusturan bir mücahid.. İkisinin de en büyük düşmanları olan nefislerine ve kadim düşmanı Siyonist'e karşı verdiği direnişin hikayesi.. Aşk ve savaş imtihanını, tek solukta okuyacaksınız.. ** Gazze, başa saran acımasız bir döngünün içinde, büyüyemeden hayata göz yumanların şehridir. Ve ben bu şehrin hikayesini anlatmaya geldim. ** Geri dönüş: 12 Mayıs 2021 - 30 ramazan 1442

Palestine will be free ✌🏻

Ayağa kalktım. "Kinci bir insan değilim ama senin söylediklerini unutamıyorum Enes." Sesim bir fısıltıdan farksızdı. Boğazım ağlamamı durdurma çabalarımın sonucu olarak düğüm düğümdü. Ruhumun neresine dokunursam dokunayım bir yaraya denk geliyordum ve tüm bunların müsebbibi olan adam tüm bu yıkımdan habersiz bir şekilde tam karşımda oturuyordu. "Kardeşimi kaybettim ben. Bir cesedi bile yoktu. Ne onun ne kocasının. Onları o şerefsizlere şikayet edense kardeşim dediğim biriydi! Sırtımdaki bıçakları saymayı bırakmışken insanlara olan güvensizliğimi normal görmelisin Âhla." Yeşillerinin parladığını görmek beni bozguna uğratmıştı. İlk defa gözlerinin dolduğunu görüyordum. Şaşkındım. Bir şey dememe müsaade etmeden devam etti. "Etrafım kalleşlerle çevrili. Bergusi'nin dediği gibi Hz. Ömer'in fethettiği, Selahaddin Eyyubi'nin Haçlı işgalinden kurtardığı Filistin topraklarını, Kudüs'ü, Mescid-i Aksa'yı VIP kartlarına ve koruma araçlarına sahip olabilmek için sattılar." Ayağa kalktı. "Kudüs'ün bir karışından vazgeçen yarın Mekke'den öbür gün Medine'den vazgeçer." Sustu bir müddet. Doğru kelimeleri seçmekte zorlanır gibi bir hali vardı. "İşte bu sebepten güvensizliğimi mazur gör." dedi neden sonra. Islanan yüzüme değen rüzgar ürpermeme sebep oluyordu. Bir şey diyemedim. Arkamı dönüp gitmek ikimiz için de en iyisi olacaktı. Düşüncemi harekete geçirdiğimde adımı söylemesiyle durdum. Bugün rolleri mi değişmiştik? "Bacağın nasıl oldu?" Güldüm. Gözlerimden sağanak halde yaşlar boşanırken hem de. Deliriyordum galiba. "İyi." dedim. "Bacağım iyi. Ama kalbim gerçekten can çekişiyor." Kapak: @nurycl ⚘

Angelia kendisini tersleyen bu küstah genç adama gözlerinde yanan bir öfkeyle baktı. Hicbir şey demeden kağıtlarını, kamerasını ve çantasını yere bıraktı. Sonra koşarak İsrailli askerlerin arasından geçip buldozerin önüne geldi ve ellerini iki yana açarak bağırdı. "Bu evi yıkamazsınız! Bu insanlık haklarının ihlalidir." Ammar bir an neler olduğunu anlayamadı. Bu gazeteci kız buldozerin önüne mi atmıştı kendini az önce? "Bayan, hemen oradan çıkın. " Elinde megafon olan bir asker Angelia'ya seslendi. "Hayır bu evi yıkamazsınız! Buna izin veremem." "Hanımefendi hemen oradan çekilin yoksa zor kullanmak zorunda kalacağım. " "Hiçbir şey yapamazsınız, ben Amerikan vatandaşıyım." Ammar önünde gerçekleşen bu olaya inanamıyor, ne yapması gerektiğine karar veremiyordu. Şu an o askerlere kafa tutmak intihar etmeye eşti ve mantıklı değildi . "Nerenin vatandaşı olduğunuz bizi ilgilendirmez. İşimize engel oluyorsunuz, çekilin. Son uyarımı yapıyorum." Silahlar kalktı. Ammar silahını gazeteci kıza uzatmış ve her adımda ona daha çok yaklaşan askeri görünce dayanamayıp o da buldozere yaklaştı. Genç kadın askerin kendine yaklaştığını görüyordu da neden kaçmıyordu? Asker son kez seslendi. "Gerçekten son uyarım, çekiliyor musunuz?" Angelia Ammar'ın "Buraya gel!" diye bağırmasını duymazdan geldi ve yerden aldığı büyük bir taşı karşısındaki askere fırlattı. Buna eş zamanlı olarak kafasında dayanılmaz bir ağrı hissetti. Etraf birden karardı ve yere yığıldı. Tek duyduğu onu kucaklayıp oradan çıkarmaya çalışan Ammar'ın hayret dolu sesiydi. "Amerikalılar."

"Silahlar yaşarken sahiplerini bilmezler, el değiştirirler defalarca. Biz kiminle ölürsek, ona aitiz. Ben, kiminle öleceğini arayan bir kalaşnikofum." Bıkmadan, usanmadan defalarca okudunuz genç kızların hikayelerini, genç adamların maceralarını. Belki de bir hastalığın ya da uzaylıların istila edişini dünyayı; sayfaları, kelimeleri yutarcasına. İnsanlar bu kadar ilgi çekiciyken bir eşyanın hikayesi kimin umurunda? Peki bir silahın? Evet, bu bir silahın öyküsü. Benim öyküm. Ben; Kalaşnikof. Tetiği çek, namlunun ucunda hayat.

Burası kanın kızıllığının her karışına bulaştığı, gökyüzünün kana bulandığı yerdi . Burası ölümün insana nefesinden daha yakın olduğu yerdi . Gazze'de doğmak; doğuştan direnişçi olmaktı . Küfre, açlığa, susuzluğa, ölüme ve en çok da suskunluğa direnmek bir tür alın yazısıydı.. Burası Gazze; toprağın kanla buluştuğu yer. Burası Gazze; uçurtmaya hasret çocukluğun, gökyüzünün kızıllığında kaybolduğu yer.

Seni unutursam ey Kudüs! Sağ elim hünerini yitirsin. Seni anmaz, Kudüs'ü en büyük sevincimden üstün tutmazsam, dilim damağıma yapışsın! | Tevrat - Mezmurlar 137.