Kelebek etkisinin hiç acımadan değiştirdiği hayatlar... Pis bir barın yollarını kesiştirdiği, bambaşka huyda, kafada, eğitimde iki insan... ...ve tabii insanın açıklama getiremediğine en güzel cevabı kaderin verdiği duygular...

"Biliyorsun," dedi genç kız gözleri korkudan yuvalarından fırlarken. Adamın yüzünde tehlikeli bir gülümseme oluşmuştu. Bu gülümseme ile genç kız cevabını almıştı. Dağınık saçlarını yüzünden çekerek siyahlar içinde ki adama korkuyla bakmaya devam etti. Belki de şu an son saatleriydi ve bunu düşünmek bile genç kızın çığlık çığlığa bağırmasına neden olabilecek bir durumdu. "Bak..." dedi kararlı bir ses tonuyla. Küçük bedeni titrerken, açıklama yapması takdire şayandı doğrusu. "Ben bir insanım... İnsanların yaşama hakkı vardır. Her insanın..." dedi ve sonra doğru fısıldayarak "Suçlu dahi olsa," diye ekledi. Kadının sözleri üzerine adamın gök gürültüsünü aratmayan sesi gecenin sessizliğini bozdu. "Sen Aslan'ın inine girerek yaşam hakkını kaybettin ateş böceği..."

Okan onu kollarıyla sararken yüzleri ve bedenleri arasında çok az bir mesafe bıraktı. Bu çok... Çok acımasızcaydı. Ona hem bir o kadar yakın hem de bir o kadar uzaktı. Sevmedi bu saçma uzaklığı. Onun sıcaklığına kendini bırakmak için aralarındaki mesafeyi kapatmaya yeltendi ama Okan engel oldu. "Bekle..." Bekle... Şu an hayatında en nefret ettiği kelime bekleydi. Beklemek falan istemiyordu. Onu yeterince beklemişti. Daha fazla beklemeye ne gücü ne de sabrı kalmıştı. Onun olmanın ne demek olduğunu öğrendikten sonra bir daha bekleyemezdi ki... "Önce bilmem gereken bir şey var." "Ne?" dedi kızgınlığını gizlemeden. Okan ise bu kızgınlık gösterisi karşısında kibarca gülümsedi kısa bir an ve daha sonra yüzünde ciddi bir ifade yer edindi. Bu yersiz ciddiyeti de sevmemişti Yasemin. Hem de hiç. "Bir ömür boyu bana bağlı kalacağına söz verebilir misin?" diye sordu bir anda ve Yasemin yanlış duyduğunu düşündü fakat onun bakışlarındaki ciddiyeti gördüğünde önce bocaladı ve daha sonra kendine engel olamayarak kocaman gülümsedi. "Bir ömür beni sevebilir misin Yasemin? Benimle evlenir misin?"

Benim ki hayata karşı bir direnişti. Batu'ya karşı, Duru'ya karşı... Mutluluğumu elimden alan herkese karşı bir direnişti. Ve bu uğurda akıtılan her gözyaşı, dudaklardan dökülen her ah ve kalpte hissedilen her acı mubahtı! Bu hikâyenin kazanını yoktu. Herkes payına düşen acıyı çekecekti.

Gözlerinde boğuldum, yüreğinde paramparça oldum, kalbinde son nefesimi verdim... © Tüm hakları bana aittir. Benim iznim olmadan alıntı yapılamaz ve kopyalanamaz.

"Hasta'nın yakını mısınız?" Mehmet doktorun sorduğu soruya hiç düşünmeden aklından geçen cevabı verdi. "Evet. Eşiyim. Karımın durumu nasıl?" doktor'un yüzü üzüldüğünü belirten bir hal alırken Mehmet'in kaşları çatılmıştı. "Çarpmanın etkisiyle eşinizin beynindeki kayıt bölgesi ciddi hasar almış" "Ne demek istiyorsunuz Doktor Bey?" "Organik Amnezik Sendromu yani beyin hasarına bağlı hafıza bozukluğu dediğimiz bir durum oluşmuş. Eşiniz uyandığında bir çoğu şeyi hatırlayamaya bilir" "Bir çoğu şeyi derken?" "Bunu uyandığında anlayabiliriz. Belki bir kaç yıl belki de bütün geçmişini unutmuştur. Ama başta da söylediğim gibi beyindeki hasar ciddi bir boyutta... Kendinizi her türlü duruma hazırlayın" doktor başka bir şey söylemeyip uzaklaştığında Mehmet derin bir nefes alarak elleriyle yüzünü sıvazladı. Adımlarını Meleğin kaldığı odaya doğru ilerletip camdan içeriye baktı. Genç kızın kan kaybından dolayı solgun bedeni mavi bir pikenin altında yatıyordu. Etrafında olan kablolar insana ölümü düşündürürken Mehmet'in aklında olan tek şey hafıza kaybı meselesiydi. Bir süre öylece orada durarak kıza bakmaya başladı. Aldığı kararın bencilce ve bir o kadarda tehlikeli olduğunu bilsede vazgeçmeye niyeti yoktu. Bu kızı hayatında istiyordu ve hayatında da olmasını sağlayacaktı. Sonuçları ne olursa olsun. .. Yalanlarla inşa edilen aşkın gerçeğe dönüşmesinin hikayesi... Bu sefer Aşk, yalanın misafiriydi.

Yaşatmak... Bazı insanlar, bazı insanları yaşatmak için doğarlar. Kendileri için değil başkası için yaşarlar. Her gün belki de yüzlerce insanın acısına bir nebze de olsa merhem olabilmek için saatlerce ayakta, uykusuz bir halde oradan oraya koşturup dururlar. Yaşatmak için. Bir nefesin daha son bulmaması, bir bedenin daha kara toprağın altına girmemesi için. Şüphesiz bu kutsal görevi ancak kutsal bir ruh yapabilirdi. Ve öldürmek... Canını alanın canını almak. Kan dökmek ve ellerine baruttan başka bir kokuyu haram kılmak. Ama silahı ateşlerken katil olarak değil yiğit olarak anılmak. Şehitlerimizin kanlarını kendine katarak gökte dalgalanan bayrak için can almak. Yaşamak ve ölene kadar öldürmek. Şüphesiz bu kutsal görevi de ancak kutsal bir ruh yapabilir. Aynı dünya da tamamen farklı hayatların içinde yaşayan iki farklı insan. Tek ortak yanlarıysa başkaları için yaşamaları. Bu, bir hemşire ve bir jandarma özel harekatçının hikayesi. Biri yaşatmak için diğeri öldürmek için savaşırken aşk da onları bir araya getirmek için savaşacaktı.