Henüz altı yaşında öz ailesi tarafından yetimhaneye verilen masum bir çocuktum ben... Adım Yiğit. Benimde hayallerim vardı. O yaştaki çocuklar oyuncak araba, balon isterken bense beni kollarının arasında güvende tutacak Anne ve Baba istedim... Çok mu şey istedim. Beni elimden tutup parka götüren, geceleri yatmadan önce bana masal anlatan, saçlarımı okşayan bir aile , sadece Anne ve Baba diyebileceğim iki insan. Ama yok işte, elimi tutan, bana masal anlatan, saçlarımı okşayan o iki insan yok. Benim anne ve babam yok. Taki o güne kadar...

Mine yani, hikayenin baş karakteri kendisini soyutlamak için böyle bir ad taktı kendine. Kendisini az da olsa masum görüyordu. Günahkar kelimesinin çok ağır olduğunu ve işlediği günahından pişman olmayanları temsil ediyor gibiydi. Günahkir; zorda kalan, pişman ve çaresiz bir şekilde işlenilen günahı temsil ediyordu. Mine'nin düşüncesi bu yöndeydi. Zorda olduğu için kötü işler yapması gerekiyordu ve yaptıda. İki sene önce ensesi kalındı. Her zaman arkasına bakmadan yaslanabileceği büyük bir destekçisi vardı, fakat şimdi birden yüksekten düşmek onu fazla kısıtlamıştı. Kalkması zor olmuştu, fakat alışmaya da başlamıştı. Kurtulmak istiyordu kendisinden. Mutlu olmayı unutturmuşlardı Mine'ye. Üzülerek yaşamak ağır gelmiyordu artık. Korktuğu bir şey de kalmamıştı, kendisinden başka kaybedecek hiç bir şeyi yoktu çünkü. Ve kendisini kaybetmek Mine'ye bağlıydı. Güçlü, istikrarlı, akıllı, ve hırslı bir kızdı. Bunu iki sene önce olanlardan sonra yaşamındaki duruşundan anlamıştı. Şayet güle oynaya bir kızın aniden böyle bir düşüşe geçmesini sayılı kişiler kaldırabilirdi. Bir Günahkiradlı hikayem Mine'nin yüksekten pat diye düşmesini ve canının acımasını anlatan bir hikaye...