"Aşk, zehirlerin en tesirlisidir." Küçük bir nar tohumunun kanlı topraklardaki hazin hikâyesiydi Felicia'nınki. Kilit altında geçen sekiz koca yılın ardından teyzesi Cerise'nin bir emriyle apar topar getirildiği Kan Sarayı'nda hayatta kalmak hiç de kolay olmayacaktır Felicia için. Aslanlı tahtın uğruna dökülen oluk oluk kan ile bembeyaz mermerleri kan kırmızı olmuştu bu sarayın, tıpkı barındırdığı asilzadelerin günaha bulanmış ruhları gibi. Attığı her adımda bu kanlı izlerle karşılaşan Felicia artık bir karar vermek zorundadır; ya karanlığa dalıp onunla bir olacak, ya da bir mum olup o karanlığı peyderpey dağıtıp ışığıyla umut olacaktır. Seçimi çok nettir Felicia'nın, bir mum olmayı seçecektir amansız karanlığı aydınlatmak için. Peki ya bu mum karanlığa bir nebze dahi karışmadan yanabilecek mi? "Geliyorum... Kendi hikayemi yazmaya ve bu güne dek yazılanları bozmaya!" 21 Temmuz 2016 / Tüm Hakları Saklıdır © ___ NOTERDEN ONAYLANDI. TÜM HAKLARI KORUMA ALTINDADIR, KOPYALANMASI, ESİNLENİLMESİ VEYA ÇALINMASI DURUMUNDA TÜM HAKLARIMI SONUNDA KADAR KULLANIRIM.

"Katilim Sensin" yazmıştı intihar mektubuna Çınar. Sevdiği kız ile can dostunu uygunsuz bir vaziyette yakalayan Çınar'ın korkunç bir sona sürüklenişiydi bu hikâye! Hayat, ona bu denli darbeler vururken o, kendini bir anda demir parmaklıklar ardında bulmuştu. Üstelik, gardiyanına aşık olacağı, aklının ucundan bile geçmezdi. Şimdi ise bu ihanet hikâyesi, bir anda gardiyan ile genç bir mahkûmun hikâyesine dönmüştü. Öyle ya, gardiyanına aşık bir mahkûm, özgürlüğü asla sevemezdi. Yazılış tarihi 02.12.16, yayımlanma tarihi 12.12.16'dır.

On bir yaşında ailesinden koparılmasıyla hayatın acımasız olduğunu öğrendi Nasya. On beşindeyken Padişah'a çocuk verdi, oysa kendi çocuktu daha. Lâkin artık padişahın sevdalısı, Al-i Osman'ın Mahpeyker Kösem'i olmuştu o. Kösem olmak kolay değildi. Ve nihayet dönüp arkasına baktığında gördüğü tek şey, oluk oluk kandı! Ama başarmıştı. Âdeta bir kadın padişah olmuştu. Lâkin sonunda kıyamet onun için koptu. Yıllardır elinde tuttuğu ipler bir gece onun boynuna dolandı ve Topkapı Sarayı korkunç bir cinayete şahit oldu. Oysa hizmetçi Nasya'dan, İmparatoriçe Kösem olacağını kim bilebilirdi?

Bazen insan hayatın h harfine bile sövmek isterken, bir kar tanesiyle mutlu olmayı öğrenebiliyormuş küçük bir buluttan... Ailesinin göz bebeği, kız kardeşinin kahramanıyken yani tam mutluluğu öğrendiğini zannederken o sonsuz sanılan saadetin sonu geldi. Daha 8 yaşındayken babasının köreren kalbinin kör olan annesinden daha acınacak durumda olduğunu, ölümün yaşı olmadığını öğrendi Rüzgar Cenova. Paranın kirli yüzüne düştüğünde minik gözlerinin annesi ve kardeşi hariç her kadına tiksinerek bakması gerektiğini öğretti kendine. Ona göre kadınlar aptaldı. Erkeklerde en az babası gibi akıllı birer şeref yoksunu heriften başka bir şey değillerdi. Onun için hayatta omzunda dövmesini taşıdığı o minik ayak izinin sahibi olan kız kardeşinden masum hiçbir şey olamazdı ve onun adını ağzına alabilecek -annesi hariç- hiçbir insan olamayacaktı. GÖKYÜZÜ ÖFKEDEN KARARDI BİR AKŞAMÜSTÜ. BİR BULUT SİMSİYAH OLDU GÖKYÜZÜNÜN KİRİNDEN, SONRA AĞLAMAYA BAŞLADI KUSMAK İÇİN BU KİRLİLİĞİ. MAVİ GÖZLERİM BULUTA TUTULMUŞTU SANKİ. BULUT İÇİNDEKİNİ KUSUP TERTEMİZ OLUNCA GÜLÜMSEYEREK KAYBOLDU GÖKYÜZÜNÜN DERİNLİKLERİNDE. GÖRMESEM BİLE ORADA OLDUĞUNU BİLİYORDUM EN AZINDAN. GİDERKEN AİT OLDUĞU YERDE MUTLU OLDUĞUNU GÖSTERMİŞTİ BANA. Bazen kaybetmenin kaybolduğu yere yeni bir armağan olacağını öğretti bana. Yağmurun hatta kar tanelerinin mutlu olmam için ondan gelen bir hediye olacağını anlatmıştı. Ben gidiyorum güzel bulut. TÜM MAVİLER SANA EMANET.

Selim, genç kadının ellerinin arasındaki telefona ardından da ufak bir baş selamının ardından arkasını dönüp giden kadına baktı. Tam o anda kendinin de beklemediği bir şey yaptı ve genç kadını hızla kendine çekti ve sıcak dudaklarını genç kadınınkilerle birleştirdi. Kalbi dörtnala atıyordu ve Selim bundan acı bir haz duyuyordu. Kalbi kırıla kırıla kolları arasındaki genç kadının dudaklarını esaret altına alıyordu. Ve nihayet kendini geri çektiğinde genç kadının kırgınlıkla bakan gözleriyle karşılaştı. Selim ne yapacağını bilemedi bir an için. Aslında az önce ne yaptığının da farkında değildi. Fakat karşısındaki kadının gözlerine baktığı an dünyanın en berbat adamıymış gibi hissetmekten alamadı kendini. Niye yapmıştı ki bunu? Sevmediği hatta doğru düzgün tanımadığı bir kadını niye öpmüştü? Üstelik henüz kalbindeki acıyı bir nebze olsun hafifletememişken... Bencilce, ilkel bir içgüdüye esir olmuştu resmen. Zaman durmuş gibiydi; ne Eylül kıpırdayabiliyordu ne de kendisi. Belki bir adım atsa... Genç kadının sağ gözünden yanaklarına süzülen bir damla yaş buna engel olmuştu ne yazık ki. O yaşı görmeden evvel kaçıp gitmeliydi buradan oysa. Ama artık yapacak en iyi şey affedilmeyi dilemekti belki de. " Ben... Ö - Özür..." "Lütfen tek kelime dahi etme!" Buna da hakkı yoktu değil mi? "Eylül..." Genç kadın işaret parmağını dudağına götürüp sus işareti yaptıktan sonra arkasına döndü ve açık olan apartman kapısından girdi, kapıyı arkasından sıkı sıkıya kapadı. Eli istemsizce dudaklarına gitti. Kendini Harun'a ihanet etmiş gibi hissetti o an. Selim'e ait olduğunu düşündüğü araba büyük bir gürültüyle hareket ettikten sonra Eylül rahat bir nefes alabildi. Gözlerindeki yaşları elleriyle sildikten sonra aşinası olmadığı apartmandan çıktı ve evine doğru yola