Kız, zincirliydi. İki mezarın arasındaki soğuk toprağa zincirlenmişti. Hayatının en büyük acısını küçük yaşında almış, bu onu büyütmüştü. Acısını saklamış ve yüzüne vurmuştu her gece. Haylazdı, gülerdi ve doya doya kahkaha atardı. O acısını böyle dışarı vuranlardandı. Atıldığı kollarda bulduğu hissin dilde bir karşılığı olmadığını biliyordu. Ailesini yaptığı arkadaşları dışında kimseye açmazdı kendini. Fakat o adama adamıştı kendini. Onlar ilk defa karşılaşamayacak kadar tanıdıklardı birbirlerine. O adam, fırtınaydı. Sadece kendine savuran bir fırtınaydı. Minik kelebeğini sadece göğsüne yapıştırabilirdi rüzgarıyla. Gerçek anlamda uzaklara savurmaya cesareti olmamıştı hiçbir zaman. Ve o sığındığı göğsü eviydi Kelebeğin. Yeni tanışmışlardı ama yabancı değillerdi birbirlerine. Yolları bir yerde kesişmiş, çoktan yazılmıştı kaderleri. Bu, Fırtınanın sarhoş edici akımında savrulan minik kelebeğin hikayesiydi.