Siz hiç sevgilinizden bir mesaj, e-posta ya da daha kötüsü bir post-it ile ayrıldınız mı? Ben az önce yaptım! Üstelik üstümdeki giysiye rağmen. Ne mi giyiyorum? Gelinlik! Ah evet doğru duydunuz ben az önce nişanlıma bir post-it üzerinde ondan ayrıldığımı ilan ettim. Şimdi düşünüyorum da belki daha duyarlı birkaç söz yazabilirdim. Özellikle de aşağıda bekleyen yaklaşık bin kişiye gelinin onu yüzüstü bıraktığını açıklamak zorunda kalacağı, daha doğrusu açıklayamayacağı düşünülürse... Peki ben ne yaptım? "Üzgünüm, yapamayacağım. Umarım bir gün beni bağışlarsın... Not: Seni sevmiyorum!" * Bu yaz post-it'lerin nelere kadir olduğunu daha iyi anlayacaksınız! Not: Sizi Seviyorum

kim bu sebastiyan???

Babasini erken yaşta kaybetmiş genç bir kız olan Eylül, annesi kardeşi ve üvey babasıyla yaşamaktadır. Ancak üvey babasının bir süredir devam eden sözlü tacizleri evdeki bütün huzurunu kaçırmaktadır. Nihayet birgün tacizin boyu arttığında Eylül annesine her şeyi anlatır. Annesinin üvey babasını evden göndereceğini zannederken Eylül, kendisini yetimhanenin kapısında bulur. Annesi artık onu evde istememektedir. Zenginlerin ışıltılı dünyasının ortasında bir yurtta hayatına devam etmek zorunda kalan Eylül, bir yandan yurt atkadaşlarına alışmaya çalışırken bir yandan da üzerlerine atılan iftirayı temizlemek zorunda kalır.

Elinde ki bıçağı dart tahtasına atış yapar gibi duvara attığında küçük kelebek durduğu yerde korkudan titremeye başlamıştı. Maskesini çıkarıp küçük kelebeğin korkak masum bakışlarına dikmişti gözlerini. "Buz tutmuş kanatlarla uçamazsın kelebek," küçük kelebek gece gibi cesur ve korkunç adama baktığında çıkışının olmadığını anlamıştı. "Bu yüzden o kanatların hepsini kıracağım."

Bir günlükten neler çıkabilir? Duygular,Sırlar,Arkadaşlıklar... Oku ve hisset,neler yaşadıklarımı...

(Hikayeye yeni başlayacak olan arkadaşlarım 30.Bölümden sonrası Wattpad'den kaldırılmıştır.) Her şey genç avukatın bürosuna gelen o ölüm kokan gizemli bir mektupla başlamıştı. Sicili uyuşturucu ve şiddetle dolu başarılı bir cerrah. Dağ evinde işlenen onlarca acımasız cinayet. Ve kurtarılmayı bekleyen onlarca masum insan. Ortalıkta dolaşan acımasız bir seri katilin pençesine düşen herkes ölümü ve acıyı tadarken. Genç avukat ve polisler bir kurban daha vermeden katili yakalayabilecekler mi ? Ya da onlarda mı acıyı ve ölümü tatmak zorunda kalacaklardı?

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne