"Virgülden sonraki tüm cümleler hep virgülden öncesine hizmet eder. Tıpkı tıpkı ölüm gibi ruhun bedenle verdiği bir savaş, ölmek; Yaşamın virgülüdür, yada kimilerinin inancına göre noktası. Yunus Emreye göre pişmişlikten yanmışlığa bir köprü, Mevlana için aşka kavuşmak, Bir asker için şehadet şerbeti veya bir yatalak...
Hayatta ne olursa olsun kaderimiz, alın yazımız ne ise onu yaşarız. Dostoyevski'nin de dediği gibi, kendi planlarımızı yaparken, kaderin de planları olduğunu unutuyorduk. Hayatın sefasını sanki bitmeyecekmiş gibi sürerken, her geçen gün ölüme bir adım daha yaklaştığımızı unutuyorduk. Bir şeylerden kaçarken, kader yo...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
Onun gri kaldırımda oturup sigara içmesini bekleyen küçük kızdım ben. Bakışları bana döndüğünde 'Acaba ne için kızacak?' diye kendini korkutan Ufaklıktım ben. Gülümsediğinde ona hayran olan, onun güzelliğinden canı yanan biriydim ben. Bana sarıldığında bulutların üzerinde uçan onun Küçüğüydüm ben. Ben Su Yıldırım...
