Hızlı adımlarla yanımdan ayrılmaya başladığında arkasında öylece kalakalmıştım. Ne diyeceğimi ya da o an ne yapacağımı bilmiyordum. Teşekkür etmem gerektiğini fark ettiğimde arkasından seslenecektim. O an sadece ağzımdan çıkan tek kelime "ismisiz" olmuştu. Ama ardında sadece bir silüet bırakmış ve sokak lambasının ışığı altında yok olmuştu. Ağzımda gevelediğim o kelime beynimin içinde yakılanıyor, iç sesim artık eve gitmem gerektiğini söylüyordu...