"Ruhumu cezalandır güzel adam. Bedenimin hisleri tatmasını sağla. Bir Anka kuşu misali, Önce usulca yakmaya başla beni, Daha sonra küllerimin içinde boğ bedenimi. Ruhumu cezalandır hisli adam. Hak ettiğim tüm günahların bedeli, Bedenimin üzerine usul usul bırakılsın. "Kanatlarındaki o katran karası tüyler ile, Ruhumun mürekkepini tüketen kişi ol. Ey güzel adam, Alevler ile bezenmiş cehennemin Azraili, Hak ettiğim şekilde öldür beni." Varoluşun Hissi'ne hoşgeldiniz.

Herkesin bir hikayesi var. Okunacak kadar güzel, anlatılacak kadar değerli. O hikayeleri herkes gibi hep okudum, anlatılmasını dinledim. Bazı zamanlarda ise onlar gibi olmak istedim. Benim hikayemi birilerinin duymasını istedim. Ellerimdeki yaralar dışında, acıyan bakışlar dışında, insanların beni görmesini istedim. Bu büyük bir dilek miydi? Herkes gibi olmak veya hiç kimse gibi olmamak? Bilmiyorum. Nefes alamıyorum. Korkuyorum. Belki de... ------------------------------------ Kimse dinlemiyor mu beni? Dudaklarımdan çıkan kelimeleri , Anlamıyor musunuz? Size diyorum. Size. İnsanlar diyorum. İnsanlar, insanlar kirletir işte.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Cennetteki ırmağı kirleten her kötülüğe... "Vicdan, varlığında tedirgin ederken yokluğunda ağır gelirdi. En savunmasız anınızda içinizde yükselip tüm bedeninizi ele geçirirdi. Çaresizce geçmişe dönüp vicdanınızı sızlatan anı yok etmek isteseniz de asla oradan ayrılmaz daha da acımasızlaşırdı. Her şeyin yoluna girdiğini düşündüğünüz o küçük anlarda bile bir şekilde ortaya çıkıp nefesinizi keserdi. Elinizden hiçbir şey gelmezken acının azalması için her şeyi göze alabileceğinizi bilirdiniz."

Kendinizi geliştirmeye ve iyileştirmeye dair ufak bilgiler. Bunları okuduktan sonra bir daha eskisi gibi olamayacaksınız yapabilecekleriniz fark edin. Size verilen en büyük nimeti kullanın...

Hazal, babasının ölümünden sonra annesi ve abisiyle birlikte İzmir'e taşınır. Orada gideceği kolejin sahibinin oğlunun gazabına uğrayacak yeni kişidir. Batu ve Hazal'ın birbirlerine olan nefreti ne zaman aşka yol açacak? Aşk ilk hangisini yakalayacak?

Aleyna, lacivertti. Mavi kadar sıcak ama yaşadıkları onu kararttı. Lacivert otoritenin rengidir. Aynı zamanda uyum ve başarıyı temsil eder. Arkadaşlık ilişkileri ve hayatında başarılı olan Aleyna'yı en iyi tanımlayan renk budur. Ece, pembeydi. Onun kadar saf, onun kadar çocuk. Pembe, kız çocuklarının, hayallerin ve aşkın rengidir. 16 yaşında olmasına rağmen hala çocuk kalan Ece, bu renkle adeta bütünleşmiş durumda. Mete, turuncuydu. Etrafindaki karanlığa rağmen güneş gibi aydınlık olup, masum kalmaya çalıştı. Turuncu, günbatımının rengidir ama sadece sona erişi değil, yeni başlangıçları da temsil eder. Berke, griydi. Beyaz doğmuştu. Temiz ve saf. Fakat yaptığı tercihler onu mahvetmişti. İki renk arasında kalmıştı. O ne beyazdı ne de siyah... Gri ciddiyet ve hareketsizliği temsil eder. Soğuk ve diplomatik bir erkek olan Berke, gri rengiyle tamamen özdeşmiştir. 15.04.2018 Genç Kız Edebiyatı #274

O sırasında Özge ile konuşurken ben onu izlerdim. O kantinde çayını içerken ben yine onu izlerdim. O basket oynarken ben yine onu izlerdim. O yazı yazarken ben onu izler ve ne kadar muhteşem kalem tutuyor diye düşünürdüm. Kısacası ben onu izlemeyi seviyordum. İnsanın içini ısıtan o gülümsemesini seviyordum. Yani ben onu böylesine severken onun beni sevmemesi tam bir fiyaskoydu. Ama ben yine de beni sevmesini bekleyecektim. Ne olursa olsun beni sevmeliydi. Buna ihtiyacım vardı hemde fazlasıyla.

Ruhumun karanlık parçaları cam kırıkları gibi yere düşüyor ve düştükleri yerleri de karanlık yapıyorlardı. Karanlık bence çok kutsal bir şeydi. Siyah ise beni temsil eden renkti. Fakat siyah tüm kusurları kapatmasına rağmen benim kusurlarımı kapatamıyordu. İşte ben buydum. Ne olursa olsun eksik ve yetersiz... *** Arel tekerlekli sandalyeye mahkum olmuş bir erkektir. Sevmek veya sevilmek nedir unutmuştur ve karanlığın onu hapsettiğine inanıyordur. Ama günün birinde karanlığındaki ışığı onu bulacak ve ona gerçek aşkı tattıracaktır... "Aramızda hiçbir fark yok Arel, hatta bence sen çok daha özelsin..." "Kapak Tasarımı için Wattpad Depa Tasarım Facebook sayfasına teşekkürler."