Ruhumun yarasından anılar akarken sendeledim, geçmişim geleceğimin dizginlerini eline almıştı. Beni biraz daha hissizleştirebilmek için üzerime sürüyordu elindeki bütün anıları. Ve biliyordum o anılar zihnime çarptığı anda hissizliğim daha da uzayacaktı. Kaçmalıydım, zihnime hapsettiğim geçmişimden kaçmalıydım ama hissizliğim zihnimi avuçları arasına almıştı nasıl kaçacağımı düşünemiyordum... Bir selâ sesi zihnimin kuytularından yükselirken, bir ölümün habercisi olan bu selânın tanıdıklığı bedenimi sarstı, dengemi kaybedip tökezlerken bir el belime dolandı ve geçmişine tekrardan yakalanan benim yere düşmeme engel oldu. Hissizliğim bütün bedenime yayıldı ve beni şimdiki zamandan soyutladı... Gömülü bir ölünün hediye ettiği hissizlikti bu... Şüpheli bir intiharın kan kokulu mektubuydu benim hayat hikayem...