Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

" Mum olmak kolay değil, ışık saçmak için önce yanmak gerek."

Ben hep mutsuzdum hep yalnız.Ailem mi? ilgisiz ya arkadaşlarım? umursamaz belki bir gün bana da uğrar mutluluk ben hep umutlarla ve hayallerle yaşadım belki bir gün...belki Hatırladım onu.Bakışlarını, sesini hiç değişmemişti.Beni uçurum kenarından ,bu karanlıktan çekip alıcakmış gibi geldi ya da ben öyle istedim.Elimden sıkıca tutmasını ve hiç bırakmamasını... Imkansızmıydı yoksa gerçekten olur muydu? bilmiyorum... Nereden bilebilirdim bizi bir intiharın biraraya getireceğini?