İhanet kategorisinde 1. Sırada Adam dehşetler içerisinde karısını izliyordu. Karısı kırdığı aynanın sivri bir parçasını almış. Boğazında tutuyordu... Bir an adam nefesinin kesildiğini zannetti, karşısındaki enkaz ona aitti... "İndir elindekini Leyla! Sonra pişman olacaksın" dedi adam. Oysa kadının en büyük pişmanlığı o'idi. Elinin tersiyle gözündeki yaşı sildi Leyla, bunca zaman döktüğü gözyaşlarına yenileri ekleniyordu, ve bu gözyaşlarına sebebiyet olan adam karşısında arsızca duruyordu. "Bak ben senin eserinim beni bu hale sen koydun. İçimde yaşamaya dair tek bir neden bırakmadın." "Leyla" dedi adam inleyerek. "Ben üzgünüm, böyle olsun istemedim. Leyla burukça gülümsedi, gözünden dökülen gözyaşını tekrar sildi. "Üzgünsün!" "Ama ben yapacağım hiç bir şey için üzgün değilim." "Bak elimdekine bunu ben tutuyorum. Ama sebebi sensin! Birazdan tüm acılarım son bulacak..." Adam karşısındaki kadının herşeyden vazgeçtiğini biliyordu. Yaptığı herşey için pişmandı. "Leyla pişmanım anla vazgeç, tamam yeniden başlayalım." "İndir o elindekini sana söz veriyorum, herşey daha güzel olacak." Leyla tekrardan güldü, herşey daha güzel olacak diyordu celladı. Zaten en büyük hatayı celladına aşık olarak yapmıştı. "Seninle olacak bir yaşamı istediğimi neden düşünüyorsun." Adam bir adım attı Leyla'ya doğru. Kadının dur diye bağıran sesi heryeri inletti. Ayşe, Aslı ve Fırat yukarı koştu, girdikleri odada Leyla'yı gördükleri şaşkınlıkla dona kaldılar. Gerçi zavallı kız çok bile dayanmıştı. "Leyla kan yerine geldin. Boşanamıyacağımızı sende biliyorsun. İndir o elindekini sakince konuşalım." Dedi adam bir umut, hayatında ilk defa bu kadar çok korkuyordu. Sevdiği kadın karşısında canından vazgeçmişt

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

"'Yayımlanma tarihi 21 Aralık 2020" +18 sahneler vardır. Şiddet içerir! -Kesit " Yusuf bey" Gözlerime bakıp ellerini yakama götürdü. " nabıyorsunuz" geriye adımladım fakat tekrar kendine çekti! Elindeki ufak çatal iğneyi görmem ile nefeslendim. Ne yapacaktı onu! " düzgün dur" kalbim yerinden çıkabilirdi. Kopan düğmemin yerine çatal iğneyi taktı. Ne yani sırf bunun için mi gelmişti yanıma! Bu adam neydi böyle. Peki çatal iğneyi nerden bulmuştu.? Şaşkınlıkla yüzüne baktım. Yakamı düzeltti " dikkat et" demiş arkasını döndüğü gibi uzaklaşmıştı..

Yektaa" diye bağırdı arkasından kadın. Arkasını döndü Yekta ağa ve gözlerini kadının gözleri ile buluşturdu. Konuşamadı. Karısı "Eğer şimdi gidersen seni asla affetmem" dedi kadın. Yekta burukça gülümsedi ve " Mutlu olmaya benim hakkım yok mu dedi?" işte kadın bu sizle bitti. "demek benimle mutlu değilmiş "diye fısıldadı. Sonra Yekta ağanın gözleri kadının kanında ki çocuklara kaydı ve yutkundu. Biri Umut"u diğeri ise Güneş"iydi. İkisininde gözyaşları aynı annelerinki gibi yanaklarını ıslatmıştı ama Yekta ağa kör oldu görmedi onların göz yaşlarını. Kızının haykırışlarına sağır etti kulaklarını. Daha üç yaşındaki çocuklarını umursamadan arkasını döndü ve gitti. Gitti ama pişman olacağını hesaba katmadı. Ve asıl pişmanlığı ise geri döndüğünde onları bıraktığı yerde bulamayınca başladı. 😢😢

Yıllar çöl kumlarını rüzgarla savurup günümüze kadar getirmişti geçmişin izlerini, iki düşman aile ve bulanık suları durulmuş bir dava. İki aşık birbirine kavuşmak için herşeyi göze almışlardı ve zaman tekerrür ibaret olduğunu yine ispatlamıştır. Hanzadelerin bir kızlarını daha onlar için kaybetmişlerdi, ölüm hükümü verilmişti Asiye Hanzade'nin ama seviyordu işte Kozanoğlu'nun genç ağasını gözü ondan başkasını görmez olmuştu, Alkan Kozanoğludan başka insan artık onun için yok olmuştu. Aynı şekilde Alkan içinde öyleydi ve alnına yazılmıştı, kader babasın kı ile aynıydı. Düşmüşlerdi en imkansız aşkın sevdasına biliyorlardı dönüş olmayan yolun vuslata ereceğini. Ama bilmezlerdi ki o aşk onların ölümü olacağını, onlara ölüm uğramasın diye ağası ve hanımağasının evliliklerine yol açacağını. Bilmezdi Sahra Verda Kozanoğlu nefret ettiği adamı bir gün seveceğini bilmezdi annelerini vereme sürükleyen ata özlemini çektiği aileye gelin gideceğini ve düşünmezdi Fırat Rüzgar Hanzade kardeşi için berdeli teklif edeceğini gizemini merak ettiği kızla evleneceğini. Kaderleri bir yazılmıştı bu çocukların nefretle büyütülen bu tohumlar aşkın rüzgarına takılıp çöl kumlarında savrulup gideceklerini. Ve zaman aşkı tekerrür ettirmişti.. Not: Çöl Rüzgâr'ı adı altında yazılan ilk eserdir. Wattpad'e!

Yıllar neyi ne zaman getireceğini gerçekten kimse bilmiyordu, Asaf Ateş Hanzade en küçük kız kardeşlerinin evliliğine dahi onay vermezken şimdi ağasının tek sözüyle kendini evlenirken bulmuştu. Kardeşi için kız istemeye giden Filiz Yıldırım kendini kendi sözünde bulmuştu. İtiraz etmek istesede kıyamamıştı kardeşine ve onun büyüleyici aşkına kendine kıymıştı. O artık sürgün'dü hemde Ateş'ine. İki imkansız aşkın ta kendileriydi Dilan Hanzade ve Serhat Yıldırım onlar, imkansız olsada sevdiler. Birbirlerine böyle güzel sevmeyi öğrettiler. Şimdi onların aşkı için kader tekerrür etti. Ateş'e sürgün edildi genç kadın. Düşmüşlerdi en imkansız aşkın sevdasına bilmiyorlardı kı dönüşü olmayan yolun sonu vuslata ereceğini. Ateş bilmiyordu evlenmek zorunda olduğu kızıl kadın kalbini bu kadar ateşe vereceğine. Filiz sürgünlerini toprağı değil bu defa alevler içinde olan bir kalbe vereceğine. Filiz öğretmenin kalbine bir kere olsun aşk girmemişken şimdi kalbi yaralı bir erkeğin nefretiyle yüzleşecek. Nefret ne kadar can acıtabilir ki, içinde bu denli aşkı alevlendirirken. Ateş'e Sürgün'dü bu aşk.. ateşe sevdalı olanlar bilebilir ya da toprağa sürgün veren bir Filiz. Not: Ateş'e Sürgün adı altında yazılan ilk eserdir. Wattpad'e!

Su gibiydi iki genç kız da. Öyle narin öyle güzellerdi. Birinin adı Zeynep'ti. Bakanlar gözlerini alamazlardı. Babasının en değerlisi, mücevheri, güneşiydi. Birde Mardin'in ağası vardı. Ömer Ağa. O bir şey isterse olurdu, kimse karşı gelemez gelmeye cüret bile edemezdi. Bütün aşiretlerin de Mardin'in de ağasıydı. Herkes bilirdi onun sözü sözdü. Adaleti kendisinden hep bir adım önde olan bir adamdı. ______________________________________________ "Berzan ağa vermezlerse kaçıracakmış seni hiç mi korkmuyorsun?" Kahkaha attı kardeş bildiği arkadaşının sözüne Zeynep. "Asla evlenmem onunla kaçırırsa da elbet yolunu bulur kaçarım kaçamazsam da canıma kıyarım yine de yar olmam ona." "Yine de bir düşünseydin babanın durumu zorda Paşaların oğlu o kurtarırdı sizi bu durumdan." "Sen delirdin mi Dilan asla evlenmem onunla dedim ya hem babam söz verdi okutacak beni. Değil Paşaların oğlu koskoca Mardin'in ağası Ömer Ağa bile gelse alamaz beni." Kararlılıkla konuştu genç kız kendinden çok emindi. İlerde çalıların arkasında biri daha vardı ama küçük kızın böbürlenerek konuşmasını kahkaha atmadan dinlemeye çalışan. Hele son sözlerini duyunca gözlerinde pırıltılar beliren. ---------------------------------- Diğerinin adı ise Dilan'dı. Korkusuz, cesur ve hep yüreğinin sesini dinleyen Dilan. Zeynep'ten daha zor bir davanın savaşını verecekti o. İki genç kız da Mardin'in ateşli topraklarında kendilerini bir anda hem var oluş mücadelisinin içinde bulacaklar hem de aşkın büyülü dünyasının içinde gururlarını kaybetmeden savaşı kazanmanın yollarını arayacaklardı.

Savaş HAZNEDAR Yesil... Hiçbir zaman renklere onem veren biri olmamistim. Belki de hep siyah oldugumdan. O kadar guzeldi ki o Orman Yesilleri... Bir gun bile gormezsem ölecekmis gibi hissedecegimi hic dusunmemistim o zamanlar. Eslem ÇELIK Bilmiyorum... o gozleri ilk gördüğümde hissettiklerim neydi. Daha önce hic boyle olmamistim ki... Birden bire kalakalmamistim mesela birine. Kekeleyebilecek kadar hiçbir sey olmamisti... Su zamana dek. O zamanlar bu adamin bana yaraya sürülen merhem kadar iyi gelebilecegini bilemezdim. Tabii yaralayanin da o olabilecegini bilemedigim gibi.... Meltem&Nergiz. Tüm hakları hayal dünyasında saklıdır... 27.06.2017 Romantizm içinde#82

BEDEL SERİSİ 2 Biz, hayatımızla ilgili planlarımızı yaparken kaderimizin, bize hiç ummadığımız yollar çizdiğinden habersizdik. Nazlı ve Harun.. Yıllardır birbirilerinden nefret ederken, kaderlerinin birlikte yazıldığından habersizlerdi. Yaşadıkları yürek kırıklıklarının ardından kendi mutluluklarından umudu kesip kendilerine emanet edilen en kıymetli varlıkları için birleşti onların yolları. BEDEL adlı hikayemdeki Nazlı ve Harun'un bazen eğlenceli bazen hüzünlü hikayesi. BEDEL'in devamı niteliğindedir. Spiritüel #1 #2 #3...