Bir yerde okumuştum: "Tepeden tırnağa yaralısın, sevmek senin neyine. " yazıyordu. Kalbime kazımak istedim bu cümleyi, çok dokunmuştu.

Tüm acımasızlığıyla dünyaya korku salmış bir kadın, O, mafyanın korkulan simalarından Arven Kara. Aynı zamanda çeteyi çökertmek için mafyanın içine sızmış, devlet için çalışan bir polisti. Cinayetlerini bir sanat eseri gibi özenle işleyen bir seri katil, kendisine verilen görevleri sorgulamadan yapan bir paralı asker. Arşivin tozlu raflarında kapanmış ve kaderine terk edilmiş bir dosya yeni bir cinayetin işlenmesiyle tekrar açılır. Ama bu cinayet aslında tüm bilinen yanlışların doğru, tüm doğruların ise yanlış olduğunu gösterir. Ne karanlıktı ne de tam aydınlık, ne iyiydi ne tam anlamıyla kötü. İyi ve kötünün savaşı değildi, bu gri kodların hayatta kalma mücadelesiydi.

Sanki insanların ayakları altında ezilen, her adımda biraz daha değersizleşen bir araziydim. Kara topraklarım susuzluktan, en çok da değersizlikten çatlamıştı; ne bir yeşerme ümidi ne de uğruna uğraşılacak bir verim kalmıştı. Herkes ezip geçmiş, kimsenin ayak basmayacağı bir çöle dönmüştüm adeta. Ta ki bir gün, avuçlarında masumiyetin safiyetine sahip izlerle küçük bir erkek çocuğu gelene dek. Hiç tereddüt etmedi, avuçlarında gizlediği beyaz nilüfer tohumunu kurumuş kara topraklarımda sakladı. Yıllardır çektiğim su hasreti, küçücük bir erkek çocuğunun küçücük elleriyle bana emanet ettiği o umutla son bulmuştu. O umut bana o gece yağmuru getirdi. O umut beni o gece bataklığa dönüştürdü