TANITIM "Sana gitme demeyeceğim Gene de sen bilirsin Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim İncinirsin Sana gitme demeyeceğim Ama gitme Lavinia Adını gizliyeceğim Sen de bilme Lavinia" dedi."Özdemir Asafın bu dizeleri senin için söylenmiş sanki" diye devam etti. Onun sesi bavulumun çıkardığı tok sesleri bastırıyordu.Kısık ama güçlü bir sesti. Arkamı dönüp ona baktığımda , kömür karası gözlerindeki duygu yoğunluğunu görünce olduğum yerde çivilenmiştim adeta. Otobüsün korna çalışlarını duymaz, kendimi dış dünyadan soyutlamıştım ve sadece o çok sevdiğim kömür karası gözlerine bakıyordum. Sesler boğuklaşmış, bana bakan gözleri anlamaya çalıyordum. Kalbim bana hiç yardımcı olmuyor ve onun duyabileceği bir sesle depar atıyordu. Bu sesi duyduğunu çok iyi biliyordum. Gözlerinde ki acı yüzünü kapladığında yüreğime basılan bir demirin acısı gibi bir şey hissetmiştim. Onu ilk defa böyle görüyordum. Acının esareti olan , küçük bir oğlan çocuğu gibi , tüm duygularını halı misali önüme sermişti. Onu tanımama fırsat vermişti....

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Hayat Soydan herseyi elde etmsiti fakat Babasi onun artik sorumluluk almasini istiyordu eski bi arkadasin yanina gitmesine istedi yani Mardin e Hayat olacaklardan haberi yoktu zaten gittigindede ilk goruste vurulmustu ~~~ "Hey Mardin Güzeli! İyiki Benimsin ! " "Hey Saman Kralı! İyiki Seninim ! " ~~~ simdi sizde Hayat ve Tuna nin askini okumak istermisiniz ? ~~~~

Bırakın mavi her tonda güzel olsun. Siyah tek tonda güzel. Hoşgeldiniz burası acının başkenti.

Mitolojide kelebek ateşi simgeler, ateşe koşan pervane böceğinin yanıp ateşle bağdaşmasıdır. Eski Yunan'da ise ruhun beden üzerindeki etkisini ve bu etkinin yarattığı büyük değişimleri simgeler. Mavi kelebek, saf ruhu simgeler. Bu, monoton hayatını sürdüren sıradan bir insanın hikayesi. Bu, o sıradan insanın hayatının bir anda nasıl değişebileceğinin hikayesi. İnançlarınızı sorgulayın. Çünkü en büyük maceralar en akıl almaz şeylere inanmakla başlar.

Karanlığın tanımı neydi? Uçsuz bucaksız, alabildiğine uzanan bir siyahlıktı onlar için. Kirli mürekkep damlalarına bulanmış düşünceler, yabancı insanlar ve zehirli bir geçmiş. Kimsesizliğin içinde kaybolmuş bir kız. Kendi geçmişiyle, kendi benliğiyle savaşan bir oğlan. Karanlığın siyahla buluşması, kanın nefrete, aşkın da ölüme dönüştüğü bir dünya onların dünyası. Siyah onları yaratmadı aslında. Onlar, siyahı yarattı. ... ©Tüm hakları saklıdır.

O Alya Öztuna... Yaşadıkları yüzünden kendini karanlık bir boşluğa kapatmış masum bir kız.. Hiç kimse yoktu. Ve o derin bir boşlukta haps oluşmuştu.. O Kamer Algan.. Hiç kimse tarafından sevilmeyen.. Acımasız.. İnsanın iliklerini titretecek kadar karanlık kişiliğe sahip... Bomboş bakan simsiyah gözleri nefretinin simgesi olan biri... Ama nerden bile bilirdiki nefreti uğruna feda edeceği masum ama bir o kadarda hırçın kıza aşık olacağını?

"Şşt," dediğini duydum birinin. Sanki sesi kilometrelerce öteden zihnime fısıldanmış gibiydi. Sakinleştirici bir ninniyi anımsatan tınısı hiç de yabancı gelmiyordu. "Benim, Lara gözlerini aç! Benim.Sakinleş." Omuzlarımdan sarsıldığımı hissediyordum. Şişmiş olan gözlerimi tedirginlikle araladığımda gözleriyle buluştum. Gece karası gözlerini nerede görsem tanırdım. Her aklıma geldiğinde açılan o perde, oynanan o oyun, simasını unutmamı engelliyordu. "Arslan?" Dudaklarımdan bir dua gibi dökülen adını telaffuz etmeyi seviyordum. Ağzımda hoş bir tat bırakıyordu. Yine de o aynı egoist, tostçuldu. Birkaç gün içerisinde davranışlarıyla hayatımın bu kadar merkezine yerleşmiş olması sinir bozucuydu. Yıllar boyunca inşa ettiğim buzdan duvarlarımı ne ara kırdığını ve ne ara içeriye, yanıma geldiğini bilemiyordum. Ama bu Arslandı. Zekasını küçümseyemiyordum. "Benim," dedi belki onuncu kez. Elime geçen küçük fırsatla kollarımı boynuna dolayıp sıkıca sarıldım. Kalbimin parmak uçlarımda ve şakaklarımda attığını hissediyordum. Salgılanan adrenalinin etkisi geçtikte bacaklarımdaki derman azalıyordu. Bedenim kendini kapatıyor, uyuşuyordum. "Sen yanıyorsun Lara," dedi elleri önce yanaklarımda sonra alnımda dolaşırken. "Ah, aptal çocuk." dedi çatılı kaşları ardından. Kızmıştı. Neden kızdığını bile anlayamamıştım. Zaten şu anda zihnim o kadar büyük bir curcuna içindeydi ki kendi düşüncelerimi bile ayırt edemiyordum. Sırt çantam zeminle buluşurken kendimi yer çekimine teslim etmiştim. Bacaklarım titreyerek ağırlaşan bedenimi taşımayı reddettiğinde beni tutan kollar olmasa asla ayakta duramayacağımı biliyordum. Beni hasta eden de oydu, beni bu ara sokakta yüksek ateşten havale geçirmekten kurtaran da. Beni ateşe atan da oydu, beni ateşten kurtaran da.

GECE DÜŞÜ, Martı Yayınları farkı ile raflarda yerini alacaktır. --- --- "Lütfen..." dedim hüzün düşen sesimle. "Gitmelisin. Her içtiğinde buraya gelemezsin." "Buna dayanamıyorum. Sana böyle bakmalarına dayanamıyorum. Bu tıpkı; bu hayatta sadece küçük bir ayrıntı olan kadınlar gibi, küllükte kimin bıraktığı belli olmayan bir izmarit gibi. Buraya ait değilsin. Hiçbir zamanda olmayacaksın." Üzerimdeki hatlarımı belli eden elbiseye şöyle bir baktı ve yutkunarak kendi ceketini çıkarmak için uzandı. Gülümsemesi bile acılıydı. İçimden bir şey koptu, gitti. Sonuçta hiç kimse; bir bakışıyla gardını düşürebilen kişinin, ömrüne onlarca son koyacağını bilemezdi. "Ben senin vicdanınım," dedi yavaşça. "Mezarların içi umuttan bozma insanlar kaynıyor ve hayır... Hayır. Ben buna izin vermeyeceğim." ----- ----- Y A K I N D A ... © Her Hakkı Saklıdır.