''İnandığın şeye dönüşürsün,'' Dönüşüm kaçınılmazdı. Onu kontrol edebiliyorsan şanslı sayılırdın, çünkü kontrol güç demekti ama eğer o gücü kontrol edemiyorsan... İşte o zaman felaketin kaçınılmaz olurdu. ''...ve sonra inandığın şeyin ta kendisi olursun.'' Basit bir denklemin üzerinde oynamamız gereken oyunlar vardı. O oyunu ya kazanır ya kaybederdik ya savaşır ya izlemeyi tercih ederdik ya kalmayı seçer ya da kaçmayı yeğlerdik... Tercihlerimiz, kaderimize yön veren yol ayrımlarından ibaretti ve aslında bizim için yazıldığını düşündüğümüz her bir son, sandığımız gibi önceden belirlenmiş birkaç karalamadan ibaret değildi. O sonu kelime kelime, cümle cümle işleyen ellerimiz, gücünü acılarımızdan alıyordu. ''Ya inandıklarımız yanılgılardan ibaretse...'' Avuç içlerimizde, varlığımızdan bir parçaymış gibi büyüttüğümüz onlarca yalanın içinde gözlerimiz doğruyu arıyordu fakat doğru, bulunduğunda bile ona yaklaşmak cesaret isterdi. ''O zaman da bütünüyle bir yanılgıdan mı ibaret oluyoruz?'' Doğrular, gerçeklerdi ve gerçekler her zaman acı verici olurdu. İnsanoğlu olarak bizler acıya duyarlı varlıklar olarak doğmuş ve yaşamımız boyunca bize acı veren ne varsa ondan kaçmayı çalışmıştık. Çünkü bir yanımız asırlardır ilkelliğini devam ettiriyordu. ''Gerçekten inandığın şeyler seni asla yanılgıya uğratmaz!'' Acı bizi dönüştürür, büyütür ve güçlendirirdi. Denklem ise basitti. ''En zeki veya en güçlüler değil, değişmeyi en iyi şekilde başarabilenler hayatta kalır.'' dı. 2018 Kapak Tasarım: İnstagram: @wattpadkapaktasarim (İrem Z. Nar)

Babasından ona miras kalan bir mafyacılık oyunu.. Alınması gereken bir intikam.. Ve hiç beklenmeyen bir aşk! Sizce Gece Başarabilecek mi? Başlangıç Tarihi: 25/Temmuz/2014

Agapi yayıncılık ile raflarda.. '' Yıllardır içinde sakladığı , kıyıya köşeye ötelediği kalbini en kuytu köşelerden bulup çıkardı bu Yeşil gözlü Prens. Önce gülüşüyle tozunu aldı kullanılmamış yüreğinin . Sonra sevdi ve sarıldı ona. O an ilk defa gerçekten yaşadığını hissetti bu deli kız. Kalbi artık buradayım der gibi deli gibi atmaya başladı.Aşık oldu. Yandı. Tutuldu . '' Ebe laz kızı sihirbaz mısın sen?. Sana bakınca etraftaki herkes kayboluyor'' Memleket yeşili gözleriyle baktı uzun uzun. Onunkilere kitlenmiş ela gözleri izinsizce dolup taşmaya başladı. Damladı yere gözyaşları.. Uzun kemikli elleriyle avuçladı yüzünü . Zeynep'in kanı çekilmiş vücudunu yaktı bu eller . ... Telif hakları Kültür Bakanlığı tarafından onaylanmış olup, tüm haklar yazara aittir. --ilk yayınlanma tarihi: 7 Kasım 2015--

Kaderinden kaçabilir mi insan?

... En kötüsüydü hikayemin,evli bir adama Kuma olarak gidişim. Çilemin başıydı, sadece On sekiz yaşıma gelişim. ... Doğunun Kardelenleri,okurken sizi kendine bağlayacak ve içinize o acıyı anlamanızı sağlayan tohumlardan serpen bir hikaye.

"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyordu artık. Bir yandan da İstanbul'a geldiğinde etrafında ilgiyle dolaşan insanlar ve karşısında köle olacak bir beyaz atlı prens hayal ediyordu. Ancak ne yazık ki hayat masallardaki gibi değildi. Zaten "Bir varmış bir yokmuş" yerine "Lanet olsun!" ile başlayan bir masaldan ne beklenirdi ki? Masal, karşısına çıkan, sırlarla dolu, karanlık Rüzgar'ın gizemini çözmeye çalışırken kendini ona âşık buluverecekti. Bu kitap 2015 yılında Epsilon Yayınevi ile raflarda yerini aldı.

Birlikte büyüyen Güneş ve Doğu'nun yıllar sonra yeniden bir araya gelerek hissettikleri aşkı keşfetmesiyle her şey değişiyor. Tam sekiz yıl sonra Doğu dedesinin ölümüyle doğduğu çiftliğe dönmüştür. Adı gibi etrafı ısıtan Güneş'in hala çiftlikte kaldığını bilmeden kendisini bekleyen kadere doğru yola çıktığında canından bir parça olan oğlu Işık'ın geçirdiği kazayla yeniden genç kızla yolları birleşmişti. Zaman onları yeniden bir araya tutacak mıydı? Ya da genç kız tanıdığı o adamın artık eskisi gibi olmadığını fark edince her şeyden vazgeçecek miydi? Işık kendine anne olarak Güneş'i seçerse ne olur? Ya gerçek annesi ortaya çıktığında... Kalbi taşlaşmış bir adam ve Güneş gibi parlayan sıcacık yüreğe sahip bir kızın birlikte mücadelesi. Gelin birlikte okuyalım. İYİ OKUMALAR!!!

Donuk gözlerini ucunda durduğu uçurumdan çekti. Bakışları beni bulduğunda gözlerindeki acı ifadenin ne kadar can yaktığını hissedebiliyordum. "Ve ben o gün..." durakladı. Kelimeler boğazına diziliyor, nefes almasını engelliyordu. "Ben o gün annemin tavanda sallanan cesedini izledim... "

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...