Bukre ve Poyraz... Kırmızı Sütyenli ve Bay Sapık... Bir gün ayrılık kapıyı çaldığında ikisi de dizlerinin üzerine çöküp teslim oldular. Izdırap, korku, heyecan ama bir o kadar hüzün... Ta ki bir minik hayatlarına giresene kadar! Bir anlık öfke, korku ve endişeyle ayrılan çiftimiz yine aynı şekilde barışırlarsa ne olur? Peki ya ayrı olmalarına rağmen birbirlerinden uzak duramamalarına ne diyeceksiniz? Bukraz çiftimiz son gaz ilerlerken hayatlarındaki zorluklara nasıl göğüs gereceklerini, önlerine çıkan engelleri nasıl aştıklarını okumaya hazır mısınız? Ve her zamanki gibi iyiyi kıskanan kötülerin nasıl yok olduğunu okumaya hazır olun! KOD ADI: BAY SAPIK SON GAZ DEVAM EDİYOR! Lütfen Kod Adı: Bay Sapık kitabını okumadan başlamayınız. Kod Adı: Bebek, Kod Adı: Bay Sapığın devamıdır. Tüm Hakları Bukre'nin kırmızı sütyeninde, Poyraz'ın kumarhanesinde ve Elif'in beşiğinde saklıdır!

Ben şu kitaplardaki masum kız olamadım. Ben orda ki kötü çocuğun kız versiyonuydum. Masum kelimesi bana o kadar uzak ki... Hem kimse masum degildir. Sütten çıkmış ak kaşık değiliz ya. Ben masumluğu istemiyorum. Ben Gece'yi istiyorum. Karanlığı istiyorum. Yalnızlığı istiyorum. Ben o gecenin karanlığında kaybolmak istiyorum. Ben kendi karanlığımı hükmetmek istiyorum. 💫 "Ben çok bencil bir adamım Gece" dedi yüzünü göğsüm ve boynum arasına gömerek. Sertçe yutkundum ve sol gözümden akan yaşa engel olamadım. Yaş yavaşça şakağımdan inip siyah karışık saçlarımın arasında kayboldu... "Evet... çok bencilsin" dedim zorlukla her şeye rağmen bencildi. Hemde hiçbir acıması yoktu. Sadece kendini düşünüyordu... benim yok olduğumu görüyordu, hissediyordu ama... bencildi işte. "Bunun için özür dilemicem Gece. Bencilim ve buna alışman gerekicek." Dedi boğuk bir sesle. Kafamı az da olsa iki yana salladım. Alışmayacaktım. Çünkü bu hikayenin sonunda ben yoktum...

"Gel benimle." Dedi elini uzatarak. "Seni bir yere götüreceğim." "Nereye?" Diye sordum beni heyecanlandıran gözlerine bakarak. "Çok seveceğin bir yere." Dediğinde güldüm ve elini tuttum. Bir süre yürüdükten sonra önümüze kocaman bir kapı çıktı. "Burası neresi böyle?" Diye sordum şaşkınlıkla. Kocaman bir kutuya benziyordu. "Hadi, gel." Dedi ve kapıyı açıp içeriye girdi. Güldüm ve ben de içeriye girdim. Şaşkınlık içinde etrafa bakmaya başladım. O kadar güzeldi ki... Çimenlerin arasında rengarenk çiçekler vardı. Tam karşıda bir masa vardı. "İnanmıyorum." Diye mırıldandım Toprak'a dönerek. "Hayal gibi..." "Benim hayalim neresi biliyor musun?" Diye sordu ellerimi tutup. "Neresi?" Diyerek fısıldadım. Kalbim öyle hızlı atıyordu ki, heyacandan konuşamıyordum. "Burası." Dedi kalbimi işaret ederek. "Bana ait olan kalbin, kokun, ellerin, gülüşün, saçların, hayat bulduğum o gözlerin... Kalbinle anladım ben sevgiyi. Ellerinle tutundum hayata. Gülüşünle güldüm. Duru, her anımı, nefesimi sonsuza dek seninle paylaşmama izin verir misin?"

İki adam. Biri karanlık bir buz, diğeri karanlığın kolları. Biri kızıl bir ateş, diğeri mavi okyanus. Bir kadın. Yaşadığı ihanetle, gözünü intikamın bürüdüğü bir kadın. Tüm bu yalanlar, ihanetler, karanlık ve suçlar var olurken kadın yanacak mıydı yoksa boğulacak mıydı? ©️Kitabın içeriği tamamen yazara aittir. Bir çalınma söz konusu olursa yasal işlem başlatılacaktır.

HERKES BAKSIN BİR :)

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Bu bizim sonu belli olmayan hikayemiz. Mutsuzluğun uğradığı, mutluluğun hiç bulmadığı yerimiz. Ben, Pera Aygüna. Mutluluğuma veda ederek, sonsuzluğa yolcuyum. & "Yokluğunun prangaları göğsümde zincir tutmuşken, ablukaya aldığım sevdanın hapsine son şehâdetime kadar devam edeceğim." Pera AYGÜNA & "Gönlümün ebedi yarası, gitti abi. Çelikten zırhımı ateşleyip, yokluğunu düşünmeden uçtu gitti. Kadınımın temiz gönlünü son kez öpemeden, geride ondan kalanlarla kalakaldım. Adalet mi bu? Dünyanın adaleti bu kadar mı ulan!" Deha KARAN & MUTLULUĞUNA VEDA EDENLERE...

Bil ki, senin gözlerine bakmadan yaşayamayacağımı. Bil ki, nefesin nefesime karışmadan uyuyamayacağımı. Bil ki, kalbinin atışını işitmeden kalbimin atmayacağını... Bil ki, asla korkma yalnızlıktan. Çünkü ben hayatının her saniyesinde yanında olup, ellerini tutacağım. Seni bırakmam demek, Güneş'in tekrar doğmayacağı, Dünya'nın yok olacağı kadar imkansız... Copyright © Tüm Hakları Saklıdır.

. "Bana küçük kız demeyi kes!" heceleyerek konuşmuştum herhâlde sesim böyle daha sert çıkmıştır. "Ayrıca ben yanlış bir şey yapmadım. Ukala olduğunu eminim sana daha önce birileri söylemiştir! Ben de sana bunu hatırlatıp kendine gel diye üstüne suyu döktüm!" yüzünde ukala bir sırıtış vardı "Demek ukalayım!" "Evet yakışıklı bir ukalasın!" bir dakika bir dakika ben az önce ne dedim! YA-KI-ŞIK-LI bir ukalasın!!!! Ne demiştim ben! Sesli düşünmüştüm resmen! Bunun üzerine bir kahkaha patlattı. En kötüsü neredeyse bütün okul bizi izliyordu! "Hahahahahahahahahhaha ve sen bu YAKIŞIKLI ukaladan hoşlanıyorsun hem de fazlasıyla!" "Hayır! Ben bu ukalaya sinir oluyorum!" "Hıhı inekler de uçuyordu zaten!" sırıtmaya başlamıştı ama...

Merhaba ben ursula.. Abim alvin ile beraber hayatta kalmaya çalışan iki muhteşem varlığız. O bir kurt ben bir vampirim. Koruyucu olmak için gittiğimiz bu okul da hayatımız çok ama çok değişti. Çok şey öğrendik. Aralarında en önemlisi sadakat; idi. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Karanlık peşimizi bırakmayacak BENDE ÖYLE.. ©tüm hakları saklıdır