Karnıma baktım. Anlamıyordum bir şey! Bu gizemli tavırları nedendi. "Hamilesin. -" kahkaha ile lafını kestim. Hamile değildim! "Hamilesin mısra! Kabul et ya da etme!" Dedi bağırarak! Herşeyi kısa süre sonra anlamıştım. Bebeği aldırmayayım diye 1. Ayının dolmasını beklemiş ve bana bundan bahsetmemişti. Tahlilleri nasıl ortaya çıkarmadan yok etmişti bu adam! Benim haberim bile olmadan karnımda 1 aydır bilmediğim bebek vardı!

Sahte Masal artık dijital bir okuma programı olan HitReads uygulamasında yüklü olduğu için burada sadece ilk üç bölümü bulunuyor. Uygulamaya Google Play'dan ulaşıp kolayca indirebilirsiniz. Türkçe ve kullanımı kolay bir program olduğu için de zorlanmadan Sahte Masal ve başka birçok kitaba ulaşabilirsiniz. SiyahLotus_ ''Gittiler. Artık kafanı göğsümden çıkarabilirsin küçük kız.'' dedi eğlenir gibi bir üslupla. Evet kafamı oradan çıkarabilirdim ama onun yüzüne nasıl bakacaktım. Eminim yüzüm de, elbisem kadar kırmızıydı. Utançtan ve öfkeden ağlamak üzere olan gözlerimi yere indirip, başımı göğsünden kaldırdım. Konuşmaya başladığımda hala yüzüne bakamıyordum ve sesim utançtan titriyordu. ''Özür dilerim. Ben...'' dedim ama hem utançtan, hem de öfkeden gerisini getiremedim. Cümlemin kalanını o tamamladı, ''Sen, az önce sahte bir masaldan uyandırıldın prenses.'' dedi manidar bir sesle. Bu Lal ve Koray'ın bir anlaşmayla başlayan hikayesi... Bu Kırmızı Leydi'nin sahte masalının, gerçek hikayesi...

Ellerini göğsünün üzerinde bağlamış,sessizce bavulumu hazırlamamı izliyordu.Acı çekiyordum,hemde daha önce hiç çekmediğim kadar. "Eminmisin?"diye sordu. O ana kadar bütün serin kanlılığımla gözyaşlarımı tutmuş,bir damla gözyaşı akıtmamıştım.Ama bu soru,tamamen dağıtmıştı beni.Kirpiklerimi kırpmadan dökülüyordu yaşlar. Kendimi engelleyemiyordum.Yanına yaklaşıp burnunun dibine kadar girdim.Gözlerinin içine bakarak,"Şimdi neden bunu soruyorsun?Sen beni istemiyorsun ki!"dedim. Gözlerini kapattı."Beni hiç kalbine sordun mu?"diye cevap verdi ve gözlerini açtı. "Kalbime sormama gerek yok,aklımı kullanabiliyorum."dedim ve bavulumu alıp kapıya yöneldim. Tam yanından geçerken, "Bu kapıdan çıkarsan,bir daha geri dönemezsin."dedi. Olduğum yerde durdum, birkaç saniye bekledim,yüzüne bile bakmadan "ELVEDA"deyip dışarıya çıktım.

"Aşkın için ne kadar fedakar olabilirsin? Peki en yakın arkadaşının evleneceği kıza aşık olsan ne yapardın? Ben ne yapacaktım? Hayatım gittikçe daha da berbat hale geliyordu. Büyük bir ikilemde kalmıştım. Ve bir seçim yapmak zorundaydım."

Tam sonunu okucakken biri bana çarptı ve kağıt yere düştü. Neyseki hava rüzgârlı değil. Kağıdı yerden alıp bana çarpana dönüp bağırmaya başladim. ''Hey önüne baksana körmüsün?'' ''Sen bence önüne bakmalısın. Kafanı biraz kaldırıp etrafa bak. Bücür.'' dedi. Bücür? Bücür?! ''Sen kime bücür diyon lan?!'' diye bağırdım. ''Sana.'' dedi.

"-Mış..." gibi yaptım ben hep; Güçlüy-müş gibi Canı hiç yanmaz-mış gibi, Ve hep Yaşıyor-muş gibi!"

Elimdeki küçük koli ve omuzumdaki çanta biraz ağır geldi sanki.Ama aslında ağır olan onlar değil.Serra'nın yanında bile dökemediğim gözyaşlarım, içimdeki toz bulutuna karışıp beni daha da karambole sürüklüyor.Aslında doğduğumdan beri o toz bulutu içimde.Ve kinâyeli bir gülüşle insanların canımı acıtmasını istiyor.Ama o toz bulutuna istediği şeyi vermeyeceğim.Artık o toz bulutu içimdeki acıdan beslenemiyecek.Çünkü artık ben insanları üzeceğim.Bu konu hakkında ne fikrim ne de tecrübem olmasa bile pes etmeden SAVAŞACAĞIM... Patronum hikayesi VII. bölümden alıntı