Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Karanlık bir his vardı içimde. Tüylerimi şahlandıracak kadar soğuk, narin kalbimi kıracak kadar vahşi. Her ne ise, beni korkutuyordu bu his. Endişelendiriyordu. Korkmakta haklı mıydım? Bilmiyorum doğrusu. Bildiğim tek şey ise; yanlış bir şeyler olduğuydu. Evet, kesinlikle yanlıştı. Hayatımı mahveden adama bağlanmak, büyük hataydı. Onu bütün vücudumda hissetmek, gözlerine baktığımda erimek, dudaklarına baktığımda yanmak ve daha bir sürü şey. Sanırım; hissettiğim karanlık, soğuk ve vahşi his onun ta kendisiydi. Bu tarif onu anlatıyordu. Gizemli olması karanlığı, düşüncelerini göstermeyen buzdan duvarları soğuğu, acımasız ve kırıcı olan kişiliği de vahşiliği niteliyordu. Evet, hissettiğim şey ondan başka bir şey değildi. Her hücremde onu hissediyordum ve bu, kesinlikle yanlıştı.

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Annem elindeki kolyeyi bana uzattı ve beni dolabın içine kapatıp "Seni seviyorum tatlım." dedi. Arkasından gelen ajanların annemi alıp götürmesini izledim. Ağladım. Ama sessizce. İçimden. Çünkü sesimi duyarlarsa beni de alırlardı. Korkuyordum. Annemi aldıkları için, yalnız kaldığım için, karanlıkta kaldığım için ve yakalanmaktan korkuyordum. ⭐⭐⭐