Yiğit, elindeki flaşı açık telefonu ışığı asansörün tavanına vuracak şekilde yere bıraktıktan hemen sonra elleri yanaklarımı kavrayarak, "Hadi Eylül, derin bir nefes al." Kulaklarım uğulduyor, görüş alanım arada bir netleşip bulanıklaşıyordu. Kendimi, aklımı toplayıp dudaklarımı aralayacak konumda hissetmiyordum. Nefesim git gide daha da daralıyor, gözlerim kapanmamak için göz kapaklarımla savaş veriyordu. "Eylül, bana bak." Söylediklerini uğultu şeklinde duysam da ne yazık ki cevap veremiyordum, sadece hafif aralık gözlerimle yüzüne bakıyor, söylediklerini dinlediğimi anlaması için gözlerimi yumup açıyordum. "Eylül!" "Eylül, sakin ol." "Eylül, nefes al." Yiğit'in git gide yükselen sesi ile tedirginliğim daha da artarken yanaklarımı kavrayan büyük, kemikli soğuk elleri ve dudaklarımda hissettiğim bir erkeğe göre oldukça dolgun i dudakları bütün sistemimi çökertmeye yetecek kadar yoğun duygular hissetmeme sebep oluyordu. Vücudumdaki kan az önce çekilmiş, vücudumu buz kaplamışken şimdi fazla miktarda pompalanan kan ile bütün vücudum sıcaklamıştı. Hareketsiz duran dudakları bir süre sonra hareket ederek ağzımı aralamamı sağlarken bir anda kontrolü tamamen eline alarak işaret ve orta parmağı ile çenemi hafifçe yukarıya kaldırdı. Burnundan aldığı derin nefesleri bir bir dudaklarımın arasına bırakırken, titreyen ellerim ve bedenimle bir süre hareketsiz kaldım. O ise durmadan aynı işlemi birkaç kez tekrarladı. Yanaklarımdaki ellerinin baş parmakları elmacık kemiklerimi aşağı yukarı okşarken göğüs kafesimi zorlayan kalbimin atışlarını duymaması imkansızdı. Saniyeler içinde ciğerlerime ulaşan onun nefesi kendimi biraz olsun sakinleştirmemi sağlarken dudakları dudaklarımın üzerindeyken gözlerimi yavaşça araladım. ~Yiğit bir adamın Eylül masalı.~ Sıradan bir mahalle hikayesidir, aksiyon içermez.

Selam Gençlik. Yepyeni bir mahalle sizleri bekliyor. Hırçın, kavgacı bir okadar'da tatlı. Abisinin yanında süt dökmüş kediden bir farkı olmayan, Mahallenin sevilen kızı Dicle'yle tanışmak istemezmisiniz? O hırçın kavgacı kız , yakışıklı ve aynı zamanda gıcık abisi Sancar'ın oto yıkamasında çalışıyor. Ama abi diyip geçmeyelim lütfen. Yakışıklı mı yakışıklı kızların hayalindeki erkek. Bu zaman'a kadar Dicle'ye , Sancar'a olan korkularından kimse yaklaşmadı. Ama yaklaşamayanların asıl korkusu başkaydı. Mahallenin Reis'i . Talaz Bayer. ****************** "Sana olan aşkımdan kör oldu gözlerim. Görmedi başkalarını. Sevmedi bu kalp . Kokunu duymak istemedi burnum ama her defasında kokunu solurken buldum Kendimi. Atma dedim kalbime onun yanında bu kadar hızlı atma dedim Ama kalbim her defasında senin yanında hızlı attı. Seni görmek için hergün bu oto yıkamaya gelmekten bıkmadım ben. Sevdim. Çok sevdim. Seni seviyorum ben Dicle Turan." (TALAZ BAYER)

"Bı-bırak beni lütfen. Gitmek istiyorum" dedim zor çıkan sesimle Delirmişcesine etrafta ne varsa kırıp döküyordu. O tam bir ruh hastası şizofrendi . O benim gözümde piskopat katilden başka birşey değildi. "BIRAKAMAM LAN! ANLAMIYORMUSUN SENİ KÖPEK GİBİ SEVİYORUM DİYORUM NİYE BANA İNANMIYORSUN?" Etrafta kıracak birşey bulamayınca kıpkırmızı gözleriyle bana doğru yürümeye başladı. Geri geri giderken oda üstüme geliyordu. Kafasını olumsuz anlamda sallayarak yanıma gelmeye devam etti. Ondan korkuyordum o abimi gözümün önünde öldürmüştü. Gözlerimden akan yaşla hızla ona dönüp bağırmaya başladım. "Senden nefret ediyorum sen katilin tekisin! Sen-sen benim abimi öldürdün! Seven insan sevdiğinin üzülmesini istemez! Keşke seninle hiç tanışmasaydık ! keşke hiç okuduğum üniversiteye gelmeseydin! Keşke keşke bana bu şekilde saplantılı hâle gelmeseydin!" Diye ağlayarak yere çöktüm. Kullandığı o zehirleyici madde yüzünden titreyen ellerini yanaklarıma koyup okşamaya başladı. "Çok birşey istemedim ki senden, beni sevsen tamamdı bana . Beni sev yeter!" Savaş üroğlu Asya Doğan

"Yapamadım doktor. Bende diğer kadınlar gibi sessiz kalıp belkide ölümümü bekledim. Abim bile inanmadı bana. Kardeşinden öte olan arkadaşı bana saplantılı hale gelip beni taciz ederken o bana değil o adama inandı. Şimdi söyle doktor. Kim duyacak benim sesimi. Kim inancak bana. O adamı bugün içeri artırsam yarın geri çıkar. Birisi duysun artık sesimizi. Öldüğümüzde demesinler ne çok kadın ölüyor diye . Adalet yok bu memlekette. Ben ölmek istemiyorum!. Ölmemizi isteyenlere inat ölmeyeceğim!." 《Yudum Aksay》 "Susmak en çokta kendinize yapılan bir ihanettir."

"En zor zamanlarımda yanımda olanların bile bir çıkarı olduğunu öğrendim ben. Benim için tek ilaç ölüm."

Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti. Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti. Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl alışırdı etrafındaki kalabalığa? Bazı sırlar, hiç ortaya çıkmayacak sanılırdı.. Fakat hiç bir sır sonsuza kadar saklı kalmazdı.

Ceviz Ağacı Mahallesi'nin gölgesi bahar ayında yeryüzüne dokunurken içerisinde bulunan yaşantılar da birbirlerine dokundu. Sıcacık insanların sıcacık mahallesine ve oradan da evlerinin içine misafir olduğumda çok küçüktüm ama anımsıyorum, çocuksu mutluluğum o kadar gerçekti ki içim içime sığmıyordu. Sonra büyüdüm ve onlara dahil oldum, onlara karıştım ve Ceviz Ağacı Mahallesi'ndeki ağaçların şekline girdim. Aşk bir diken gibi tırmandığım ağaçların dallarından tenime doğru uzanıp bedenimi baştan sonra doğru keserken gözlerimdeki sıcak yaşları yeryüzüne davet ediyordum. Aşık olacak kadar büyümüş, aşka düşecek kadar sersemdim. Ama mutluydum, Ceviz Ağacı demek mutluluk demekti. Ceviz ağacı demek buralarda, tepesindeki çalıkuşu demekti. Ve ben... Kızıl Çalıkuşu'ydum. .... Onların aşkı dillendirilemeyen bir lanet gibi içlerinde dağlanırken mahalleye düşen yağmur damlalarına arkadaşlık etti. Sonra mahallenin açık pencerelerinin birinden usulca bir şarkı yükseldi ve Ceviz Ağacı'na yayıldı. "O gözler bana eskisinden yabancı, Gönlümdeki bu sevda hiç bitmeyen bir acı." ... Bu kurgu iki kitap halinde yayınlanacak ve ikisi de burada toplanacaktır. 1.Kitap - Kızıl Çalıkuşu (Tamamlandı) 2.Kitap - Hüzün Kovan Kuşu (Tamamlandı) ... Bu isimle yazılan ilk kurgudur. Kapak için birkadehsevgi-'ye teşekkürler. Tüm Hakları Saklıdır, kurgu tamamen yazara aittir ve çalıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

Nare, güç ve direnç sahibi demekti. 🤎🩺

Bölümler Cuma, Cumartesi ve Pazar günleri gelecektir. Hafta içi de sürpriz bölümlere hazırlıklı olun:) ⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️ Zeynep Güneş... Kozasından sıyrılıp bir kelebek olmak için çıktığı yolda hiç bilmediği bir rüzgâra kapılıp bambaşka diyarlara savrulacağından habersizdi... Yepyeni bir hayata adım atarken tek başına yürüyeceğini zannetse de hesaba katmadığı şey kelebek etkisiydi; çünkü bu hayatta hiçbir rastlantı sebepsiz değildi. Zeynep, çıktığı bu yolda aynı sokaktan geçme ihtimali bile olmayan insanları rengârenk düğümlerle birbirlerine bağlayacak; geçen her gün dostluğu, aile olmayı ve hayal kurmayı öğrenecekti... Bir de aşkı... Başkalarının masalında figüran olmak yerine kendi masalını yaşarken bir gün o masaldan kovulduğunda da masalların her zaman mutlu sonla bitmeyeceğini düşünecekti... Oysaki hâlâ bilmediği bir şey vardı: Masallar mutlu sonla biterdi; ama sonsuzluk o masalın bittiği yerde başlardı... "O gün orada karşılaşmasaydık bile sen yine bana gelecektin ve ben senin mavilerini gördüğüm ilk an yine sana âşık olacaktım... Yetecekti, Zeynep. Tek bir an yetecekti bize; çünkü seni sevmek benim kaderim. Ben sana âşık olmak için gelmişim bu hayata..."

"Kimsiniz?"karşımda ki adama kaşlarımı çatarak baktım. Geleceğimden haberi yok muydu? Doğru ya sözde yarın burada olacaktım. "Tekrar ediyorum kimsiniz?"bir iki adım daha gittiğimde silahını sıkıca tuttu. Bende olsam gecenin bir vakti bir kadın Özel kuvvetlerin kapısına dayanıyor silahım'a sarılırdım. "Üsteğmen Göksel Sönmez.."