Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...

Sence bu bebek bize iyi gelicekmi? Yoksa bebeğin babası bizi ayıracakmı?

Geç kalmıştı. Ve şimdi terapist ile birlikte bakışıyordum resmen. Kapı tıklanıp o belirdiğinde derin bir nefes aldım. "Çok çok afedersiniz. Trafik vardı biraz." Terapistle tokalaşıp yanıma otururken birbirimizden mümkün olduğunca uzaklaşmıştık. Bir kaç genel sorudan sonra ona asla bakmıyordum. O da bana bakmıyordu muhtemelen. "O zaman buraya neden geldiğimizden başlayalım. Sorununuz nedir?" Derin bir nefes aldım. "Biz bir süredir tartışıyorduk ama bunlar küçük şeylerdi..." "Küçük mü? Nisa sence bunlar küçük tartışmalar mıydı? Bardaklar tabaklar havada uçuşuyordu. Öldürüyordun beni neredeyse küçük mü bu?" Sıkıntıyla bir nefes verdim. "Çok üzerime gelmiştin." "Ah tabii yine ben suçluydum." Bir süre susarken karşımdaki terapiste bakıp devam ettim. "Bir süre ayrı kalmak iyi gelebilir dedik. Belki birbirimizi özlersek eskisi gibi oluruz sandık." Barış gülerken ona baktık ikimiz de. "Öyle bir şey demedik Nisa. Sen öyle düşünüp beni evden kovdun." Barış'a baktığımda bugün ilk kez gözlerimiz buluşmuştu. "Sonra biraz ayrı kaldık ve benden boşanmak istediğini söyledi." Bakışlarımı terapiste çevirdim. "Ben onu kaybetmek istemiyorum. Ben onu çok seviyorum." Sesim titrerken bakışlarımı eğdim.

Gözyaşlarımı silerek videoyu kapattım.Onlarsız geçen ikinci yıl dönümümdü.Hani biz söz vermiştik...

Hem aşkın hem de dostluğun ön planda olacağı bir kurguya hoşgeldiniz!Ha bir de biraz kaos :)

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Aşk nedir? Belki de yıllardır cevap aranan yegane soru bu olmuştur. Doğan her insan, başka kelimeler sığdırmıştır aşka. Biri Ferhat'ın dağları delmesinden söz etmiş, diğeri aşkından yataklara düşen Şirin' i anlatmıştır. Asırlardır adı değişmese de anlamı kılıktan kılığa girmiştir aşkın. Peki benim tanımım ne? Aslında, aşk benim için sadece bir oyun. *** 27/08/2015*** & Tüm Hakları Kalemliğimde Saklıdır &

Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

Korku, gerilim ve heyecan arayanlar... Okurken tüylerinizin ürpermesini ister misiniz ? Korkularınızı bir kenara bırakın ve cesaretiniz varsa okuyun ! Dikkat ► Gece evde yalnızken bu hikayeleri okumayın... Hikayelerin bir kısmı çeviri bir kısmı ise bizim yazdığımız hikayelerden oluşuyor ve çeviriler bize aittir.

Korkuyu Kalbinizde Hissedin.