Gözlerimi açtığımda karanlık hiç ışık almayan ve iğrenç kokusu olan bir yerde uyandım hertarafım yara içindeydi sağ bileğimi çok derin bi şekilde kesilmişti bana nolmuştu böyle? Dudağım patlamıştı birdenbire içerden sesler gelemye başladı adam çok iğrenç ve itici bir şekilde gülüyodu artık biliyodum işte o iğrenç kahkaların kime ait olduğunu Benim annem trafik kazasında ölmüştü en azından bana böyle anlatmışlardı adım güneş annemin adıda güneş miş annem bana hamile iken trafik kazası geçirdiği için ben doğmuşum ama o ölmüş işte buyüzden adımı annemin adını koymuşlar annemi hiç görmedim anne sevgisi ile büyümedim bunun nasıl bişey olduğunu bilmiyorum babamla yaşıyordum o pislik adamla hergece içip içip eve geliyor babam annem ölmeden önce böyle birisi değilmiş . Babamın bir şirketi vardı yani önceden orayı batırdığı için işsiz bana annanemgil bakıyo arada onlarda kalıyorum hiç haz etmiyolar annemin ölümüyle hep beni suçluyolar haklılarda eğer ben doğmasydım şimdi annem

(Kitap düzenleneceği için bölümler kaldırıldı) Ankara her zaman gözümde hayallerimin şehriydi, şimdiyse ona pekte iyi gözlerle bakmıyordum doğrusu. Antalya'da hayatım çok daha sadeydi. Yalnızdım öncelikle, annem bile fark etmezdi bazen evin içinde beni. Hayaletten farkım yoktu. Ve hayatımdaki tek sorun en sevdiğim kitap serisinin bitmiş olmasıydı. Ankara'ysa benim için dönüm noktası olmuştu. Aslında '' İlk '' lerimin şehri de denebilir. İlk dostlarım, ilk aşkım, ilk öpücüğüm, ilk partim, ilk içkim, ilk düşmanım, hatta son olmasını umduğum ilk kaçırılmam. Antalya'daki halime bakıyorumda o zamanlar tüm bunlar başıma gelmiş olsa yerle bir olmuştum, yıkılmıştım şimdiye. Oysa şuan her darbeye rağmen ayaktaydım. Güçlenmiştim belki, büyümüştüm. O benim '' İlk'' lerimin baş rolüydü. Ona dair her şey hafızama kazınmıştı. Keşke kötü olanları silebilseydim. diye mırıldandı içimden bir ses. Ona hak verdim. En mutlu anlarım onunlaydı belki ama en mutsuz anlarımda onun yüzündendi. Sanki beni bir yandan öldürüyor bir yandan hayatta tutuyordu O. Bildiğim tek şeyse o olmadığında tamamen öleceğimdi.

Koyu kahve gözleri özenle taranmış siyah saçları ile gerçekten çok iyi gözüküyordu. Gülümseyen yüzüyle herkesi selamladı. Gözleri odada gezinirken beni fark etmesi uzun sürmedi. Gözleri bir süre gözlerimde takıldı. İçten gülümsemesi ile beni selamladı. O kadar içten gülümsemişti ki gülümsemekten utanmıştım. Ben kendimi zorlayarak küçük bir tebessüm edebiliyorken o nasıl bu kadar içten gülmüştü ki? Uzun süre kendimi ona bakmaktan alamadım. Çok şanslı biri olmalıydı. Eminim ki güzel bir hayatı olmalı. Gün boyu kendimi Kaan öğretmeni düşünmekten alamadım. Ben küçük bir tebessüm için kendimi bu kadar zorlarken o nasıl bu kadar güzel gülüyordu ki? Hikaye kapağı:@KitirTuerem