Bol psikoloji, vasat betimleme, biraz kahkaha... Bu,bizim Bilge'nin hikâyesi... O,içimizden biri... * Siyah, on yılı aşkın süredir kullandığı,kalın camlarında kalıcı izler barındıran yakın gözlüğünün üstünden bakmaya başladı Levent Bey kederli ve mahzun ifadesini koruyarak. Ölesiye tereddütlü bir ifadesi vardı. Sanki ağzından çıkaracağı bakla, onu mesleğinden men ettirecek bir pişmanlığa sokacaktı. Oysa bu işe yıllarını adadığı belliydi. Hâlâ solumda oturan annem ve son derecede düşünceli, öne eğilmiş yüzü, bana şu anki durum ya da ben burada değilken konuşulanlar hakkında hiç bir fikir vermiyordu. * Ses çıkarmaya korkuyordum. Birileri şaka yapıyor olabilir miydi; hiç sanmıyordum. En sonunda soracağı soruyu sordu Levent Bey: "Ablanı........?" İşte bu soruyu hiç beklemiyordum ve sanırım bu hayatımın bir dönüm noktasıydı. Belki de SONUYDU.