Üvey kardeş yada kuzen ilişkisi değildir. Veya öz kardeş. ********************************* "Rüya. Sana bazı sorular soracam ve sende doğru cevap vereceksin.- Parmağını çıtlattı- Tamam mı?" "Tamam." Parmağını çıtlattı. "Seninle ormanda konuşurken birini sevdiğini söylemiştin dimi?" "Evet." Parmağını çıtlattı. "O kişi bu evde mi?" Allah kahretsin. "Evet." Parmağını çıtlattı. "Senle aynı yaşta mı yoksa bir yaş büyük mü?" Ne yapmaya çalışıyorsun Yankı? "Bir yaş büyük." Parmağını çıtlattı. "Uzun boylu mu?" Selim minyondu. "Evet." Parmağını çıtlattı. "Esmer mi?" Oğuz sarışındı. "Evet." Parmağını çıtlattı. "Kahve rengi saçlı ve kahve rengi gözlü mü?" Hakan'la birbirlerine benziyorlardı. "Evet." Parmağını çıtlattı. "Şu ana yukarda mı yoksa aşağda mı?" Sustum. "Rüya cevap ver!" Yine sustum. "Rüya kahretsin bana bir cevap ver!"diye bağırdı bu sefer. "Sensin o sensin! Oldu mu!"diye bağırdım gözlerimden yaşlar süzülüyordu.

Geçmiş hala canını yakıyor ise geçmemiş demektir..♥

Manevi ailesini kaybeden ve bundan dolayı manevi kardeşiyle arası açılan Berra Derin duyduğu hakaretlere, gördüğü dışlanmaya daha fazla dayanamayıp soluğu İstanbul'da alır. Kendine yeni bir yol çizmeye karar verirken hesapta olmadığı bir şey olur. Kaan Erdinç ile yolları kesişir. Kaan Erdinç'in geçmişi açığa çıkmasıyla beraber Berra kendini siyah beyaz dünyasında bulur. Bu dünyadan kendini uzaklaştırmak isterken Kaan'ın eli Berra'nın hep üstünde olur. ALINTI "Gideceksin dedim!" Dudağının arasından tısladı. Sinirli hali beni korkutuyordu. Fakat gitmemi istiyordu. Burasının benim için tehlikeli olduğunu söylüyordu. Beni mi düşünüyordu? Sanırım bu son soruyu bin defada tekrarlasam usanmayacaktım. Çünkü söz konusu bendim. "Benim hakkımda hiç bir şeye karar veremezsin anladın mı?" Yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım. İki ellerimle omzuna bastırdım. "Hiç bir yere gitmiyorum, bunu o taş kafana sok!" Kaan'ı omzundan iterek odadan koşar adımlarla çıktım. Arkamdan "Berra!" Diye kükredi. Asansörün kapısı açılınca '0' düğmesine bastım. Kapının hızlı kapanması için düğmeyi zorladım. Kapı yavaş yavaş kapanırken gözlerimi kapattım. Rahat bir nefes verip gözlerimi açtım. Asansör kapısının arasında el görünce çığlık attım. Tek eliyle asansörü durdurdu! "Sen manyaksın!" Yüz ifadesi beni çok ürkütüyordu. Üstüme doğru gelince kendimi kapana sıkışmış gibi hissettim. Hızlı bir hareketle herhangi bir asansör düğmesine bastı. Asansör ani bir çekimle durdu. Işıkların sönmesiyle gözlerimi kapattım. "Kes şunu!" Soğuk ve güçlü elini çenemde hissettim. Çenemi sıktığında acıyla inledim. Refleks olarak iki elimle, çenemi sıktığı elini tuttum. İtmeye çalışıyordum fakat gücüne karşı gelemiyordum. Ne yaptığını idrak etmeye çalışırken nefesini tenimde hissettim.

Yen'i bir başlangıçtayım sadece ruhum firar kalbim sersefil insanlar kötü kalbim perişan dünya da sayısız kötülük ne yapacağımı bile bilemiyorum sadece ayakta durmaya çalışıyorum ya da yaşamaya aşık olmamaya hiç bir kimseyi sevip mutsuz kalmamaya. Herkeslerden uzak durmaya çalışıyorum diğerleri gibi sahte olmamak ve kendi benliğimle yaşamak istiyorum insanlardan sıkıldım artık yoruldum bunaldım sahte olan insanlar görmekten kalbim hissizleşti güzel değilim çirkin de değilim ben neyim bilmiyorum bildiğim tek birşey var ise o da uzaylı olduğumu hissettiğimdir. Bu son iki yılda hissettiğim tek şey zaten bu başka bir şey hissedemiyorum hatta insan içine bile çıkmakta güçlük duyuyorum hatta duyuyordum taaki üniversiteye geçene kadar hayalim herşeyim bu üniversitenin içinde düşünsenize Yen'i hayat mutluluk güçsüzlük Soyutluk herşeyi yapabilirim mutlu olabilirim belki de ailemin değişik kızı olarak kendi şirketimiz de babamın zorunluluğu ile müdür olarak hayatımın geri kalanını sürdüre bilirim İnstagram: @uzaytanris.i Kitap karakteri uzay instagram hesabı: @bisaah

- '' Hey millet buraya bakın ! '' kahretsin herkes bize bakıyor. - '' Bu ezik beni seviyormuş.'' bunu demesiyle herkes kahkaha atmaya başladı.

Duyduğum kelimeler şuurumu kaybedecek kadar kötüydü. Hayır hayır! İnanmak istemiyorum. Elimde ki kutu yerle buluştuğunda apartmandan hızlıca çıktım. Göğüs kafesim daralarak nefesimi kesiyordu. Dudaklarım ağlamamak için direniyordu. "Ilca!" Seyit'in sesiyle adımlarımı hızlandırdım. Bunu nasıl yapabilmişti? Ona güvenmiştim ben. "Bekle!" Bacaklarım bu hayal kırıklığına daha fazla dayanamadı. Kaldırıma oturunca ellerimle yüzümü kapattım. İçimde tarif edilmeyen acılar vardı. Öyle bir acı ki beni darmadağın edebilirdi. Göz yaşlarım daha fazla duramadan yanağımda süzülmeye başladı. Seyit,"Ilca..." diyerek yanıma oturmuştu. Elini saçıma değdirince öfkeyle ittim. "Dokunma bana!" "Düşündüğün gibi değil. Dinle." Hıçkırıklarım sokağı inletiyordu sanki. Buğulu gözlerimi kahverengi gözlerine sabitledim. Titreyen sesimle dudaklarımı araladım. "Nasıl düşündüğün gibi değil. Resmen benimle oynamışsın!" "Hayır Ilca." Kalbim sıkışıyordu. Bir yandan öfke bir yandan acı duygularımı karıştırıyordu. "Sana güvendim ben aptal!" diye bağırdım. Tişortun yakasından sertçe tuttum. Hıçkırıklarımın arasında sesimi çıkartmaya çalıştım. "Babamdan göremediğim ilgiyi sende görmüştüm, bunu bile bile nasıl yaptın?" Gözlerimde kocaman hayal kırıklığı ile bakıyordum. "Sana arkadaştan öte davrandım. Sana değer verdim. Sana güvenmiştim. Ama sen..." Dilim varmıyordu söylemeye. Kalbimi acıtıyor... "Sen benimle oynadın Seyit! Bunca zaman hepsi yalanmış. Meğer tanıdığım adam hep yabancıymış."

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Hayatım boyunca elini tutamayacağım , sarılamayacağım bir adamı sevmek istemiyorum çünkü artık hep seven,hep çok seven taraf olmaktan yoruldum.Evet ben bu aşkı tek kişi olarak yaşadım,beraber yağmurda yürümedik,bulutları izlemedik,birbirimize bakmadık uzun uzun,bir yere oturup uzunca konuşmadık hiç.Çok eksik kaldık çok.Biliyor musun ? Ben parçalandım ve toparlanamıyorum.Çaresizce özlemini çekmenin ne kadar korkunç bir şey olduğunu da bilmiyorsun.Sen zaten beni sevmedin ve bende başka birini sevecek hal bırakmadın.Sol tarafım komple sen olmuşsun. ''Bir şiir kadına yazılmışsa hasret,adama yazılmışsa aşktır.''Sayısız şiir yazdım sana her mısramda seni buldum ben çok yazdım evet ama sen hiç okumadın. Şimdi kilometrelerce uzağındayım.Bir kuş kadar özgür olsam yine de pencerenin önünden ayrılmazdım.Sana bağlanınca düşmem sandım yine uçurumun kenarına sen getirdin beni. Yıllar sonra öyle çıkacağım ki karşına yaşattıklarını yaşayacak,incinip kırılacaksın.Çok iyi hatırlıyorum ilk kahverengi fakat gökyüzü gibi bakan gözlerini sevmiştim sende seveceksin,Kirpiklerine kadar aşık olmuştum sende olacaksın ,Acı çekmek neymiş sana yeniden öğreteceğim,Sensiz bıraktığın gibi bensiz kalacaksın. Zira benim gökyüzümde senden başka bulut yok.Benim içim yanıyorken sen başkalarıyla gülüyordun.Kaç heves kaldı şu kursağımda sayamadım.Hadi hikayemiz yeniden başlasın ama bu sefer rolleri değişelim. -EVRİM