'Size bir can borcumuz var Ruken bacı,o borcu ödemeden bu dava bitmeyecek.' ** 'Dava törenin davasıysa barış da törenin barışıdır.Berdan,Birtan'ların kızı Avjin ile evlenecek o kadar.' ** Genç Kurgu : 17 Aşk : 58 İntikam: 5. sıralama Romantizm : 52 . sıralama Yayımlanma Tarihi : 26.06.2017 NOT: HİKAYEM NOTER TARAFINDAN KANUNEN ADIMA ONAYLIDIR. OLASI BİR EMEK HIRSIZLIĞI KARŞISINDA,GEREKLİ TÜM KANUNİ İŞLEMLERE BAŞVURACAĞIM.

Bir kar yağar ince ince Komandonun hali nice Bir operasyon var bu gece Vur vur dağcı komando Vur paraşütçü komando (Komando Marşı) **** ATEŞOĞLU aşiretinin varisi,üçüzlerin en çatlağı,lafını esirgemeden konuşan,kimseye eyvallahı olamayan ve en önemlisi kendini Vatanına adamış korkusuz bir asker..Bayrağını seven,milletine saygı duyan,özgürlüğü ve bağımsızlığı uğruna hiç düşünmeden canı verecek mavi bereli.. Mirhan ATEŞOĞLU.. Namı değer koçmar.. Bir diğer adı ise Kartal göz..

Yağmurlu ve sisli bir zamanı hatırlıyordu. Ruhunun ebedî çöküşlere meğer o an da tutulacağını bilemezdi. Hiç olmayacak birinden aşk itirafı aldığı gün kaderi değişmişti. Reddettiği adamın geri dönüp pes etmeyişini görünce içini korku kapladı kadının. Gaddar olduğu kadar, tüm tehlikeliliğiyle koca kasabada insanları diri diri gömdüğü kulaktan kulağa gezen kara topraktı o. Yavaş yavaş aşka kapıldıkça koca bir vaveylâ yayıldı. "Sana, aşığım.." ""Tüm hakları saklıdır."

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Dikkat! Bu hikayede geçenler Yaban Gülü adlı hikayemin devamıdır. Yaban Gülünü okumadan bu hikayeyi okumanız olanaksızdır.. “Balca..” dedi adam geceye doğru fısıltıyla. Bir tek o duyuyordu onu. Bir tek o anlardı halini. Elini kızın alt dudağında gezdirirken oldukça sessiz konuştu. “Bal gibi, balımsı güzellik. Dudaklarında bal tadı var sevgilim..” --

"Bakmayın siz benim kuru bir yaprak gibi sallandığıma.. Köküm sağlamdır sarsılsam da kopmam dalımdan.. Öyle kolay değil rüzgarın önüne kapılıp gitmem.. Son ana kadar 'vazgeçmem' yaşamaktan.. Ne fırtınalar koptu benim hayat dallarımda.. Hiç birinde vazgeçmedim umutlarımdan içimde kıyametler kopsa da.. Ben baharıyım yarınlarımın,çiçek açarım her kışın ardından" (Nazım Hikmet) Her okuduğumda kendimi buluyordum bu mısralarda.Ne kadar kırılsamda, kuru bir yaprak gibi rüzgarın oyuncağı olup bilinmez sonlara doğru savrulsamda şairin dediği gibi hiçbir zaman vazgeçmemiştim yaşamaktan.. İçimdeki virane olmuş harabelerime kimseyi misafir etmemiştim yıllardır ne kadar çok yıkıldığımı kimseler görmesin,kimseler acımasın diye.Çünkü bu hayatta beni ben yapan şey kazandığım savaşlar değil kaybettiğim,acımasızca kaybetmeye zorlandığım savaşlardı. Ben Cansu.. Sevdiği adam tarafından nedensiz bir şekilde terkedilen ve hiç bir şey olmamış gibi hayatına devam eden kadın.Ta ki bedenen kusurlu,ruhen kusursuz biriyle tanışıncaya kadar..

30.05.2018 #1 Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılmıştı.. Kendini Fıratın buz gibi sularına bırakırken düşündüğü tek şey buydu kadının.Ölümden başka çaresi kalmamıştı.Tek suçu sevmek olan bu kadın zaten yaşarken ölmüştü..Ölüm onun tek çaresiydi..Yaşayamazdı bu utançla..İnsanların başka gözlerle bakmasını kaldıramazdı yüreği..Kendinden ve karnındaki bebeğinden çoktan vazgeçmişti bile..Tıpkı nefes almaktan vazgeçtiği gibi . Derin bir nefes aldı ve zayıf kollarını karnına doladı kadın. Özürdiledi taşıdığı candan..Hem babası adına,hemde yaptığı korkaklık adına. Sonra o adam geldi aklına,sevdiği nişanlısı olan adam ..Hiç acımadan tecavüz edip canından can alan,canlı canlı bir metre çukurun altına gömüp,kapanmayacak kadar derin yaralar bırakan o adam . Peki kim di bu kadın ? O Amed'in kara topraklarında susuz kalmış,hayatın tüm acımasızlıkları tokat misali bir bir yüzüne çarpan,gece karası saçları ile sevdiği adama cehennemi yaşatan, geçtiği her yeri simsiyah gözleri ile yakan ve bir hiç uğruna diri diri toprağa gömülen Dila Ateşoğluy'du..

Gül ve onun baş gardiyanıyla tanışın. Gül için Mardin artık bir kafes haline gelmiştir ve bu kafesin baş gardiyanı Azat'tır. Peki ya Gül yanılıyorsa ya Azat kafesin değil de kalbinin efendisiyse? Azat Gül için özgürlüğünde olmuştu. O artık Mardin'e tutsaktı, abisi yüzünden ağalık ona dayatılmıştı. Azat bu kadar fedakarlık yaparken Gül ne yapmıştı? Bazı aşklar büyük nefretler eşiğinde başlar bazıları ise hayallerle. Ama kimseler bilmez nefretin bıraktığı o keskin bıçak darbeleri hayallerden ile daha fazla insan da etki bırakır. Tıpkı Azat gibi, ve tabi ki de Gül. Onların aşkın da büyük hayaller yok. Onlar hiçbir zaman yaşayamadı özgürce, kurtulamadılar zincirlerden ve gölgelerden. Azat kalbini sonsuza kadar Gül'e bırakabilirdi, onun için her şeyi yapabilirdi peki ya Gül? Yabani bir gülü bilir misiniz? Dikenleri yüzünden kimseler ulaşamaz onun o güzel görüntüsüne, lakin o dikenleri aşmak için her bir dikenin yüreğinize bakması gerekir. Azat'ta onu yaptı işte, Gül'ün bütün o zehirli dikenlerini bir bir batırdı kalbine, oradan beynine ve tekrar kalbine..

BERDEL -Düşünsene Mizgin seni Şanlıurfa kadar sevdiğimi; Çıldırırsın!- Duyduklarından sonra genç kadının dudaklarından dökülenler sonları olmuş gibiydi. -Ez qurbanete bıvım Şanlıurfa- (Kurban olurum sana Şanlıurfa!)

Hayalleri yıkılan ve gelecekten bir beklentisi kalmayan bir adam ne yapar? Yankı gitmeyi seçti. Bir sabah ardında ailesini, doğduğu şehri ve ülkesini bırakarak kimselere haber vermeden çekip gitti. Aradan geçen yıllar geçmiş hayal kırıklıklarını, pişmanlıklarını ve özlemini ortaya çıkardı. Gitmek kolaydı, peki ya dönmek? Yıllar sonra sevdiği şehre geri döndüğünde onu bir sürpriz bekliyordu. Üstelik giderken ardında bıraktığı hiç kimse eskisi gibi değildi. Yıllar herkesi değiştirmiş, pişmanlıklar ve acılar bir kez daha gün yüzüne çıkmıştı. Yankı'nın önünde hatalarını telafi edecek günler mi vardı yoksa eski hatalarına yenilerini mi ekleyecekti?