Yıpratıldım. Tıpkı, sonbahardaki sarı yapraklar gibi. Ben bir kekemeyim. Sevilmemenin ne demek olduğunu anlayanı, tam on yedi yıl oldu. Küçük bir çocukken, sevilmemenin o acı tadını ağzıma aldığımdan beri bu zafiyetin pençesindeyim. Ben kesik kelimelerin adamıyım. Yaşamaktan hiç bir zaman zevk almadım, çok defteri kapattım. Ama öyle bir zaman geldi ki, yeni bir defter açmadım. Başkasının defterine karaladım hayatımı. Yaş 22'i. İyi hatırlıyorum. Büyümek denilen, şu saçma algıyı da gerçekten anlattıktan sonra, hayatıma bir kadın girdi. Önce buzdan duvarlarımı eritti, yangın mavisi gözleriyle. Sonra, o eriyen buzların, dondurucu soğuğunda beni ölüme terk etti. Kimseye yalan söylemedim. Kimsenin arkasından konuşmadım. Sağ duyumdan kaybettim belki de, neler duydu kulaklarım. Ben aldatıldım. Ben oyuna geldim. Ben saftım. Dahası ben güzel seviyordum. Ben, Güney. Ben, cennet ve cehennem arasındaki o ince çizginin oğluyum! Ben yılmam! Ve Ben, bana acı çektirenlerin ciğerini sökmeden ölmemeye yemin ettim...

Genç bir kız... Kendisini rahat bırakmayan tuaf sesler, ilginç insanlar. Bir yandan renkli notlar ve takip eden birisi. Hayatında fazlalaşan ölümler, gizemli cinayetler. Her gűn yaşanan bir olay ve bulunamayan nedenleri. Birbirinden gizemli günler, birinden gizemli olaylar ve sırları çözülemeyen ölümler. Birbirinden gizemli olayları çözmek ister misin? ~~~~~~~ Bu hikaye 03/06/2016 tarihinde yayımlanmıştır.

Karanlık ruhlarını bilinmezliğe adayan, geçmiş gibi geleceklerinin de kaybolduğu odalarda yaşamını devam ettiren iki yaralı ruh.

Tutsaktı. Duyguları, hayalleri ve kendisinden üstün gelmiş ırkı esir etmişti onu. Kadındı. İşini yaparken hep kısıtlamış, bakışlara ve küçümsemelere mahrum bırakmıştı onu. Dinlenmemişti. Dikkate alınmamıştı. Haklıydı. Ama kimler sansürlese de düşüncelerini, kapatsa da onu dört duvar arasına bu hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Tutsaktı. Kadındı. Haklıydı. Yıkılmak üzere olan bir dünyada doğmuş, ne konuşmaya ne dinlenmeye zaman bulmuş, hep haklı olmuş ve hep susmuş insanlardı onlar. Dünyanın her köşesinde yok edilmiş hakları, kelepçelenmiş elleri ve bağlanmış ağızları ile savaşın kurbanları. Sadece bir tanesinin uyanışı ile artık sokaklarda tek bir kelime yankılanıyordu, rüzgar fısıldıyordu onu ağaçlara. On yedi günde çökmüş bir dünyayı canlandırmaktı bu. Yıkım ve yok ettiği hayatlar, devrim ve dalga gibi yayılmış etkisi. İşte. İnsanlık yok olmanın eşiğindeyken onu kurtarmak isteyen tek bir varlık vardı. Dilsizlere ses vermişti. Devrim. Öncüsü ise tutsaktı. Kadındı. Haklıydı.

Sıkı sıkıya sarılmanız gereken insanlar var. Ölüm var, yanlızlık var.. Onların kapısını çalan ölüm bir pişmanlık hikayesine dönüşüyor. Zamanınız varken ders çıkaracağınız bir kurgu. Keyifli okumalar. Ölüm var,sarılın. ❤

#SignofHope2016 Herkes ölür, ama hiç kimse gerçekten yaşamaz. Hayat her şeye rağmen mücadele demektir. Hem de kaybedeceğini bilemene rağmen. Zaten hayatın güzelliği de bunda değil midir? Kendini bir şey zanneden, bencil, kötü, iyi, zengin, fakir-herkes ölümü tadıyordu ve aslında herkesten farklı olduğunu düşünenlerin sonunun bile hiç kimseninkinden farkı yoktur.