Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Ben simal soykan. Soykan ailesinin biricik prensesi. Ha tabi başkalarının gözünde öyle görünüyor. Ailem için iş hep ön plandaydı,benden daha çok işlerini önemserlerdi. Ben ailemin yarım bıraktıkları işi,o unuttukları kızıyım. Peki bu sefer işleri yüzünden hayatım değişirse. Değişmekle kalmayıp duygu karmaşası yaşarsam. Bu benim hikayem,peki hikayemin sonu nasıl olacak. Klasik bir mutlu son mu? Yoksa hiç beklenmeyen şekilde hayalkırıklığıyla mı? ________________________ - Bana karışmaya hakkın yok pars karan,dedim bağırarak. - Karışırım! Bana karşı gelmeyeceksin anladın mı? Kısa giyinmeyeceksin,erkeklerle konuşmayacaksın. Bunu bana yapma! Bana bu acıyı yaşatma simal,dedi pars acı çeker bir tonla. - Sen hangi hakla bana karışabilirsin? Sen benim hiçbirşeyim değil- Sözümü kesen bedenimi saran güçlü kollar olmuştu. Ben şaşkınlık içerisindeyken pars benden ayrıldı. - Yanılıyorsun! Ben senin hayatın da o farkedemediğin başrol oyuncusuyum,dedi ve dudaklarıma yapıştı. ➿KÜFÜR İÇERİR➿

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------