"Ölümün şeffaf karlarını avuçladığım gün... Çölde yaşayan susuz kalmış bir bedevi gibi, suyu avuçlar gibi, engellenemez bir vahşilikle avuçlamıştım ölümü. Karlar erimişti avuçlarımda ve parmaklarımın aralarından akıp giden sular, tohum tohum damlamıştı ayaklarımın önüne. Damlalar tamamen hapsolduğunda zivitli toprağa, kara delikten bir sarmaşık gibi uzanan ölümün uyuşturucu kolları sarmıştı bedenimi. Bir kanca geçirmişti bedenimde iğreti duran ruhuma, çekmişti beni, diplerin de dibine. Fakat en dibe basıp da oraya kazınamadan bu huzurdan çirkin, iğrenç bir cımbızla koparılıvermiştim."

'Güçlünün daha güçlü olduğu, fakirin daha fakir olduğu çağdan sesleniyorum. Hoşunuza gitmedi mi? O zaman televizyonu açın. Bakın, orada her şey günlük güneşlik.' 80 kuşağından sıradan bir genç... Öykü Tan... Üniversiteden sonra ışıltılı bir yaşam hayal ederken; özel iş yerlerinden kapı dışarı edilmek, her atama döneminde boşu boşuna beklemek gibi rutin bir hayatı vardır. Evrene verdiği mesajlar bir sabah geri döner ve tüm hayatı değişir. Yetişkin kafasında lise sıralarına dönmüş bir ergen olarak farklı bir paralel evrende yeni nesile adapte olmaya çalışır. 'Biliyor musunuz, o günlere geri dönmek isterdim. Toplumsal ayrışmanın bu boyutlarda olmadığı döneme... Canlı bombaların, savaşların, karışıklıkların bu kadar yaygın olmadığı döneme... Tecavüzün bu kadar meşrulaşmadığı döneme... Ve kesinlikle müziğin daha iyi olduğu döneme!' Ruhumu satsam geçinebilir miydim acaba?