"Bana masal anlatır mısın?" "Annenin'tüm karanlığın içindeki ilkbahar pembesi'masalını değil mi?Tamam başlayayım.Eskiden..." "Hayır bu değil.Bizi anlat.Sen ve beni." "Bizim bir masalımız yok ki." "Var.Hem de aslında o ezbere bildiğin masal var ya.O biziz aslında." "Nasıl yani?" "Dünyanın en kötü hayatını yaşıyordum.Bir kere öldüm.En çok değer verdiğim kişi beni terk etti.Hayatım karanlığın içine gömülmüşken bir umut ışığı oldun sen bana.Karanlık hayatımın içindeki pembe kısım oldun.Bizim baharımızın pembesi bu.İlk baharımızın pembesi.Sen bana annemin masalındaki ilkbahar pembesi gibi hayat oldun.Sen olmasan ne yapardım?Bir kez daha anladım seni çok seviyormuşum..."