Tepsinin üzerinde duran ve elime almadan incelediğim fişteydi gözlerim. Big King Menü--------------- 12,75tl Barbekü Sos------------------ 0,50 tl Her zamanki gibiydi, klasik menüm ve klasik sosum. Tek başıma oturduğum beyaz, kare masada ayaklarımla yerde ritim tutuyordum. Patateslerimi kaldırdığımda, fişin devamı da kendimi belli etti. Alıp bir cebime atmak için katlarken, fark etmediğim bir yazı çarptı gözüme. "Artık fark et be güzelim?" Kaşlarım çatılırken bakışlarım hızla kasaya kaydı. Bana siparişimi veren çocuğun yüzüne bakmamış olmaktan pişmanlık duydum. Uygar: Nasıl da aşık gece, gündüze? Nasıl da hayran aklım, yüzüne? Devrim: Sorular çok, aynı olmayan cevapları gibi. Uygar: Alışık olmadığımdan be, Devrim. Sevmeye alışık değilim, en az sevilmeye olmadığım kadar. Devrim: Öyleyse ne? Kaybetmek mi korkun, yoksa köşe bucak kaçışın güvensizliğinden mi? Uygar: Aynı gökyüzüne bakarken buluşmuyor ki gözlerimiz, karanlık çökerken derinden. Kayan yıldıza ait değil ki ruhumuz, umut yeşerip giderken. Devrim: Korkun gece olmak değil mi çocuk? Karanlığına hapsedersin, bir yağmur bulutu olan beni... Uygar: Öyle, ufak bulut. Ve korkumu körükleyen şey, yine o yağmur bulutlarının öfkelenip şimşeklere dönüşmesi. Yer yüzüne yönelmesi o beyaz şimşeklerin, karanlık geceye ulaşmak varken. Ya gidersen şimşeklerinle birlikte başkasına, ufak bulut? O zaman ne yapacak karanlık gece bir başına? Devrim: Aptalın teki, bu gece. Hâlâ bilmez ki, yağmur bulutları gücüdür karanlık gecelerin. Ve yine aynı aptal gece, hiçbir zaman bilmez, beyaz şimşeklerin en çok gece karanlığına yakıştığını. Uygar: Aşık olduğum bulut, gel benim karanlığıma. Gece deme, korkma. Ben varken yanında, tedirgin de olma. Devrim: Ufak yağmur bulutu geliyor, karanlığına rağmen geceye. Peki gece, kabul edecek mi bu hediyeyi? Uygar: Karanlı

DÜZENLENDİ! "Basat..." diye inlerken ellerimi tam başının olduğu noktada tişörtümün üzerine koydum. Başını kalbimin üzerine koyduğunda altında kıpırdandım. Karnımdan garipten sesler gelmeye başlamıştı. Bedenim çöküyordu sanki. Tüm uzuvlarım uyuşurken kalbim isyan ediyor, bunu kaldıramadığını bağırıyordu. Sanki Basat'ı itmek ister gibi, hızlı hızlı çarpıyor, göğüs kafesimi delme pahasına yukarı doğru sertçe vuruyordu. Beynim ise düşünmeyi bırakmış, sıcak başın keyfini çıkartmaya başlamıştı. "Basat..." diye mırıldandım tekrar. İki gözümden birden iri taneler yuvarlandı, kulaklarımı sıyırıp yastığa döküldüler. Bir öpücük daha indi kalbim üzerine. Hıçkırdım. "Şşş..." Sıcak nefesi tenimi kavurdu. Başını tişörtümün yakasından çıkarttığında tişörtüm göğsüme kadar açılmıştı zaten. Yüzü yüzümün hizasına geldi, eli önce gözlerimdeki yaşları nazikçe sildi, sonra saçlarım arasına daldı. "Özür dilerim." diye mırıldandı. Şimdi ikimizin kalbinin atışları birbirine karışmıştı sanki. Sol tarafımda kendi kalbimin çarpıntıları, sağ tarafımda göğsüme baskı yapan onun kalp atışları... Ağzımı açtığımda lafları ağzıma tıktı. "Çok, çok özür dilerim." Burnunu burnumun yanına, alnını alnıma yaslayıp gözlerini gözlerime dikti. Titreyen dudakları çok ufaktan dudaklarıma temas edince gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Onu durdurmak istedim ama konuşamadım. Kendini kasa kasa, dünyanın en güzel bahçesine doğru çekti beni. Şimdi dudaklarımdan biri dudakları arasındaydı. Kısa sürdü ama mükemmeldi. Çekti dudaklarını, gözlerini araladı. Usulca fısıldadı. "Yeniden benim kibritim ol. Bir daha asla sönmene izin vermeyeceğim. Söz veriyorum, Barış."