Bir ZeyKer hikayesi... //11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM » 17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda dokunduğu her kalpte bir iz bırakma telaşı. Bir iz bırakmak hayatta; kalıcı olabilmek adına... "Bu kadını yaratmak için çok uğraşmadın mı? Hande.. Hakikate ulaşmak için en fazla ne yaptın? Ne yapabilirsin? Unutma.. Nefretini taze tut. Her adımında hatırla öfkeni. Sakın unutmana izin verme. Yapma, hiçbir şey geçmiş değil. Dün gibi hâlâ, sırtında hissettiğin o acı. Sevdiklerini kaybetmenin ne demek olduğunu en iyi sen biliyorsun. Sen kimsin? Düşmanın kim? Bunun farkına var, yeniden başla.Yapma.. Sen bu değilsin. Sen yitip giden o genç kız değilsin, onu geride bırakmak zorundasın. Saçmalık bu. İnsan katiline aşık olur mu?" 11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021 TAMAMLANDI.

"Seni sevmiyorum" dedi. Bugüne kadar duyduğu en güzel sözdü... Kalbi deli gibi, doludizgin çarparken heyecanla nefes aldı. Kendi gözlerinin de söylediği, dilinden bağımsız o sözler döküldü. "Ben de" dedi, "ben de seni seviyorum." Genç adam siyah deri montunu istemsiz tutup gözlerini kısarak şaşkınlıkla baktı. Oysa bilmediği, kendinin görmediği, karşısındaki kızın görüp bildiği bir şey vardı. Dil başka göz başka konuşurdu. Kalpten dile aksederdi sözler, oradan gözlere. Kalpten gelen sözler tek çıkardı. Göze ayrı dile ayrı gitmezdi. Dil yalan söylese de gözler kalbin aynasıydı ve asla yalan söylemezdi. Şimdi sevdiği adamın söylediği gibi. Dili yalan söylüyordu ama bakışlarındaki sevdası kalbinin yansımasını gösteriyor sadece iki kelime söylüyordu. Seni Seviyorum... Canım arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla!

Kendi hayatını kızının üzerine adamış bir kadın... Hayatındaki en büyük şans olan o adam... Adam bir bataklıktı. Her gün farkında olmadan o bataklıkta bir hazine aradı! Hazine mucizelere gebeydi!

Ölümün mevsimidir sonbahar... Sonbaharda seçeneği yoktur yaprağın, dökülmekten başka. Sararmak, dökülmek, sonrası ölüm... Tıpkı insanın ölümü gibi. Ben de tıpkı o sarı yapraklar gibi meçhule savrulurken rastladım ona. Bu kez önümde seçeneğim vardı. Ya ölümden kaçacaktım ya da ölüme aşık olacaktım. Ölüme aşık olur mu insan dedim, cevabını şairin sözlerinde buldum. Aslında yaprak sıkılmıştı ağaçtan bahaneydi sonbahar... Aslında ben sıkılmıştım hayattan, yaşamam için bahanemdin sen benim...

"Alışkanlık,anahtarı kaybolmuş bir kelepçedir" demiş Amos Parrish... Peki ya alışkanlığın beslediği duygular.... Zeynep ve Kerem... Bakalım alışkanlık onların hikayesini nasıl şekillendirecek... @priscagmznr'un katkılarıyla

Arabanın kaputuna yaslanmak için adımımı attığımda karanlık ve boş sokakta yankılanan sesleri duydum. "Sen kimsin lan? Ha kimsin söyle! Ne hakla bana böyle şeyler dersin?" Yönümü değiştirip kapının kolunu tuttum ama açmadım. İçimdeki dürtü beni durmaya teşvik ediyordu. "Ben benim, sen kimsin?" Bu adam da neydi böyle? Böyle espriler(!) hala var mıydı? Acıklı bir inleme sesi sokakta yankılandı. "Ciddi biri olduğumu öğrenemedin herhalde? Gerçi ben senin de ciddi biri olduğunu düşünürdüm. Peki, gösterelim biz sana!" Diğer adamın sert sesi kulaklarımı doldurduğunda tenimden bir ürperti geçti. Mantıklı yanım-ki ne kadar mantıklı bilmiyorum.- buradan derhal gitmemi söylerken süregelmiş şımarıklığım benim kimseden korkmadığımı söylüyordu. Koca bir çığlık sesi sokakta ve aynı anda beynimde yankılandığında ağzım şaşkınlıkla açıldı. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Belki de sarhoş olduğum için böyle olmuştu. "Ee, ben kimmişim öğrenebildin mi bari?" "Kerem Sayer!" 29.11.2014 19.08.2017

Hayatta hiçbir şey tesadüf değildir. Tesadüf değil, tevafuk vardır. İki kişi. İki kırık kalp. Biri kadın biri erkek. Birbirlerini hiç tanımayan bu ikilinin yolları Düşler Sokağında birleşirse n'olur? Ya düşleri gerçek olur ya da hayal kırıklığı ile sonuçlanır. Gerçek hayatları Düşler Sokağına zıt bu iki kişinin maceraları Düşler Sokağı No 7/24'te. Sıcacık bir sokak, dayanışma içinde yaşayan insanlar. Unutulan komşuluk dostluk ilişkileri hepsi Düşler Sokağında. Kahramanlarımızın yaşamaya başladıkları sokak gibi sıcacık bir aşk masalı başlıyor. Yine klişeden uzak yine gerçek aşkı, kara sevdayı anlatan bir hikaye. Aslında her şey bittiği yerden başlar denir ama her şey bu sıcak sokakta başlıyor. DÜŞLER SOKAĞI!

Ruhsuz bir adamla evlendim. Ruhsuz, duygusuz, gaddar, kaba ve insanlıktan yoksun bir adam... Artık Karahan konağında o ruhsuz adamla bir ömür geçireceğim. Ben beyaz gelinlikle annemin evinden çıkarken herkesin gördüğü gelinlik değildi, üzerimdeki... Kefenimdi... O gelinlik üzerimden çıktı ama kimsenin görmediği kefenim hâlâ üzerimde. Kimse görmese de ben görüyorum. Ben her gün öldüğümü sanırken, aslında o adamı gördüğüm gün öldüm ama bilemedim. Ben kim miyim? Hande İnanoğlu. Kerem Karahan'la evli, hayatı cehennemden daha cehennem sıradan biri... Çok sevdiğim arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla.. Sonsuz teşekkürler NOT: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR!

Zeynep, yeni bir sayfa açmak için, yeni başlangıçlar, yeni maceralar yaşamak için çok sevdiği şehre, İstanbula, geri döner. Sadece mutlu olucak, huzurlu olacaktır. Kalp kırıklıklarına, kavgalara, hayal kırıklıklarına bu sayfada yer yoktur onun için. Kerem'i gördüğü ana kadar. Kerem yaşamaktan kaçtığı, kendini kapattığı duyguları ona tattıracak, onun kendini yeniden bulmasını sağlayacaktır. Zeynep ise Kerem'in hayata karşı yitirdiği umudu olacak, ona varlığına inanmadığı duyguları ispatlayacaktır. Peki bu iki zıt insan birbirine "teslim mi olacaklar" yoksa sınırlarına kimseyi sokmayacaklar mı? Ve her şey basit bir aşk hikayesi mi olacak sizce? Yoksa iki insanın kendinden, sınırlarından vazgeçerek birbirini sevmek için çabalaması mı olacak? Konu Zeynep ile Kerem ise bunun basit olmayacağına emin olabilirsiniz...

Bazen kötü diyebileceğimiz tesadüfler hayatımızda vazgeçilmezleri verir bize