Nerede olduğumu, veya yanımdaki diğer insanların kim olduğunu bilmiyordum. Küçük bir evin içinde 14-15 kişiydik. En son hatırladığım üvey babama içki almak için markete gittiğimdi. Sonrasını ise hatırlayamıyorum. Bir adam "Buradan asla çıkmayacağız." diye tekrarlıyordu. O sırada biraz uzağımda duran kızı gördüm. İfadesizdi, her şeyi kabullenmiş gibi duruyordu. Ayağa kalkarak yanına gittim. Beni gördü, ama hiçbir şey söylemedi. Bakışlarıyla anlatıyordu ya zaten. "Burası neresi? Nasıl çıkacağız?" "Burası Karantina. Burada bir ölüm oyunundayız. Ve buradan çıkmayı istiyorsan, olacaklara katlanmalısın."